Γίνομαι δημιουργική όταν σε βλέπω…

Πριν λίγες μέρες η φίλη μου η Σοφία μου έστειλε ένα e-mail με φωτογραφίες από την  Adele Andersen και την νεογέννητη κορούλα της. Στις φωτογραφίες αυτές απεικονίζονται τα όνειρα της μικρής…ή μάλλον οι σκέψεις της μαμάς της… «τι να ονειρεύεται άραγε;»

Όταν ο μπέμπης μου αναστενάζει στον ύπνο του τι να ονειρεύεται άραγε;

Όταν χαμογελάει στον ύπνο του τι να ονειρεύεται άραγε;

Όταν βγάζει γλυκούς ήχους στον ύπνο του τι να ονειρεύεται άραγε;

Είναι μερικές από τις δικές μου απορίες!

Μου άρεσε πολύ η ιδέα της…και είπα να κάνω κάτι παρόμοιο.

Μόνο που ο μπέμπης μου δεν κοιμόταν…απλά πόζαρε! Νομίζω πως τον έχω εκπαιδεύσει…λογικό αν σας πω πως την 1^η εβδομάδα ύπαρξής του είχε κιόλας 500περίπου φωτογραφίες!!!

Και ορίστε το αποτέλεσμα της φωτογράφισης μας!!!

Μετά από αυτό έπεσε ξερός για ύπνο…

Φυσιολογικός τοκετός…το ζεις; ή δεν το ζεις;;;

Όταν αρχές Μαρτίου το 2010 έμαθα πως είμαι έγκυος ήταν από τις πρώτες ερωτήσεις που μου κάνανε οι φίλοι και οι γνωστοί μου «Θα γεννήσεις σε κλινική ή στο νοσοκομείο;». Και κάθε φορά που απαντούσα πως θα γεννήσω στο νοσοκομείο των Σερρών, η αμέσως επόμενη αντίδραση ήταν «Επισκληρίδιο;».

Ο κύριος λόγος που πολλές γυναίκες επιλέγουν να γεννήσουν με επισκληρίδιο είναι σίγουρα η έλλειψη πόνου κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ που κάποιοι αναρωτιούνται «αφού μπορείς να μην πονέσεις, γιατί να πονέσεις;». Δε πρέπει να ξεχνάμε πως οι γυναίκες που αποφασίζουν από την αρχή αυτό τον τρόπο για να γεννήσουν είναι αυτές που επιλέγουν να γεννήσουν με τον εξωτερικό τους γιατρό σε κάποια κλινική. Να σας πω κάτι; Αν είχα και εγώ ένα γιατρό εμπιστοσύνης, ίσως να επέλεγα και εγώ την κλινική. Να μην λέω ψέματα όμως…τα λεφτά είναι πολλά! Το καταλαβαίνω πως η κλινική σου παρέχει φροντίδα και εξυπηρέτηση πρωτοκλασάτου ξενοδοχείου, όμως αυτό είναι το ζητούμενο; Επέλεξα να γεννήσω στο νοσοκομείο. Αυτό το έκανα, πρώτον γιατί δεν είχα κάποιο γιατρό εξωτερικό που να θεωρούσα πως θέλω να με παρακολουθεί αυτός ο συγκεκριμένος. Δεύτερον γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, ακόμα και το νοσοκομείο των Σερρών έχει περισσότερα μηχανήματα. Σε περίπτωση κάποιας δυσάρεστης εξέλιξης του τοκετού, πάλι στο νοσοκομείο θα με στέλνανε. Τρίτον γιατί δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να τρέχω να γεννάω Θεσσαλονίκη και τέταρτον γιατί δεν έχω 5.000 ευρώ να μου περισσεύουν. Τώρα για την επισκληρίδιο ένεση, δεν την θεωρούσα απαραίτητη από την αρχή. Πάντα έλεγα πως η γυναίκα είναι από τη φύση της πλασμένη να αντέχει δυνατούς πόνους. Τόσες και τόσες γυναίκες γέννησαν φυσιολογικά…εγώ θα μια αυτή που θα κωλώσω;;;

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη φίλη μου τη Χαρά που γελώντας μου είπε: «Αχ! Ηρακλή μου εσύ…χωρίς επισκληρίδιο ε; Πάντως Ρία εγώ όταν πήγα να γεννήσω έλεγα από μέσα μου «ποιος μ*****ς είπε πως τον πόνο τον ξεχνάς!!!» και φώναζα σαν τρελή «κάντε μου επισκληρίδιοοοοοοοοοοο!!! τώρααααααα!!!».

Μια ακόμα φίλη, η Σοφία, μου είπε πως ενώ ένα παιδάκι γεννήθηκε και τους είπαν πως είναι όλα καλά…όταν πήγε να το αλλάξει η μαμά του, είδε πως ήταν εξαδάχτυλο!!! «Φαντάσου!!! Δεν το είχαν καν δει!!!».

Άκουσα πολλά…αλλά δεν πτοήθηκα…πήγα από την αρχή στο γιατρό μου στο νοσοκομείο. Απλώς σκέφτηκα πως αφού θα γεννήσω εκεί, καλό θα είναι να με παρακολουθεί ένας γιατρός του νοσοκομείου που πιθανότατα να είναι και στη γέννα μου. Και ο γιατρός μου τελικά είχε την συμπεριφορά που εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να είχε στη γέννα…λίγα λόγια…ψυχραιμία…και καθοδήγηση! Δεν με άγχωσε… δεν με φόβισε! Βέβαια η αλήθεια είναι πως είχα μια εύκολη γέννα. Ποιος μου λέει όμως πως αν δεν είχα το συγκεκριμένο γιατρό, θα ήμουν εξίσου ψύχραιμη και υπάκουη. Πάντως εγώ προσωπικά έμεινα ικανοποιημένη από την όλη συμπεριφορά των γιατρών και των μαίων…και σίγουρα το επόμενο παιδάκι μου (πρώτα ο Θεός) θα το ξαναγεννήσω στο νοσοκομείο με τον ίδιο γιατρό.



Λίγες ώρες μετά τον τοκετό

βγήκα στο προαύλιο για να κάνω παρέα

στην αδερφή μου και τον άντρα μου

που ήθελαν να κάνουν τσιγάρο.

Ένα από τα καλά του φυσιολογικού τοκετού…



Θέλω όμως να τονίσω στις φίλες που είναι εγκυμονούσες ή σκέφτονται να μείνουν έγγειες…Αν όλα δείχνουν πως το μωράκι έχει πάρει θέση και κατεβαίνει κανονικά δεν υπάρχει λόγος πανικού! Εγώ από την στιγμή που μπήκα στο θάλαμο τοκετού είπα μέσα μου «Δεν θα κάνω καραγκιοζιλίκια!» και κάνοντας τις αναπνοές μου οι πόνοι ερχότανε και φεύγανε γρήγορα και όχι τόσο επώδυνα. Τελικά το τελευταίο μισάωρο ήταν το δύσκολο κομμάτι…και πιο πολύ άγχος έβγαλα για το πώς να σπρώξω σωστά παρά για το ότι πονούσα! Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύναμη είχα μέσα μου...και μετά αυτός ο υπέροχος ύπνος…

Τώρα μετά από 5 σχεδόν μήνες νοιώθω απόλυτα περήφανη που κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά. Ήμουν τυχερή…αλλά το τόλμησα κιόλας…και αναμφισβήτητα αυτή ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου.

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στο γιατρό μου κ. Τσαλίκη, την ειδικευόμενη  Λουίζα και τη μαία κ. Ζάνα. Σας ευχαριστώ πολύ!

Έφτιαξα και εγώ ένα diaper cake!!! ;)



Η φίλη  Ράνια

με τον σύζυγο της Δημήτρη.

Τον Σεπτέμβριο του 2010 γέννησε η φίλη μου η Ράνια ένα γλυκύτατο και υγιέστατο κοριτσάκι!!! Με τη Ράνια αυτό που θα μας συνδέει πάντα είναι το ότι την μητρότητα την ζήσαμε και οι δύο την ίδια περίοδο. Εκείνη έμεινε έγκυος τον Ιανουάριο και εγώ τέλη Φεβρουαρίου. Κάθε φορά που παρατηρούσε κάτι στον εαυτό της, στον άντρα της, στην κοιλίτσα και το μωράκι που είχε μέσα της…αμέσως μετά το παρατηρούσα και εγώ σε μένα! Μαζί τρώγαμε τα απαγορευμένα παγωτά, τα πεντανόστιμα σουβλάκια και μαζί βγάλαμε τις κοιλιές μας  στην παραλία!!! Μοιραστήκαμε τις χαρές μας και  τους προβληματισμούς μας. Και από τη αρχή ξεκίνησαν τα πειράγματα για την τσαχπίνα νύφη (την κόρη της) που θα τρελάνει το γιο μου…και τον ποδοσφαιριστή-μοντέλο του Μιλάνου (ο γιος μου σε ηλικία 17+) που θα ερωτευτεί η κορούλα της!!!

Επειδή λοιπόν ζήσαμε μαζί αυτήν την τρυφερή περίοδο της ζωής μας…την εγκυμοσύνη μας…ήθελα να της κάνω ένα δώρο διαφορετικό!

Ένα πρωινό, που σαν λιχούδα εγκυούλα απολάμβανα την XXL κούπα με τα δημητριακά μου, βλέποντας τα πρωινάδικα της ελληνικής τηλεόρασης (που εδώ και χρόνια δεν βλέπω λόγω δουλειάς), έπεσα π άνω σε μία εκπομπή που δείχνανε πώς να φτιάξετε ένα diaper cake  (τούρτα από πάνες μωρού). Και αμέσως σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο πρέπει να φτιάξω για τη Ράνια!!!

Όταν λοιπόν πήγα σε ένα πολυκατάστημα στη Θεσσαλονίκη για να ψωνίσω μερικά πραγματάκια για το μωράκι μου που θα ερχότανε σε λίγο καιρό, πήρα και μερικά πραγματάκια για να φτιάξω την τούρτα.

Η τούρτα που έφτιαξα γαι η Ράνια ήτανίδια με τη ροζ!
Αυτές οι δύο είναι ΄για μια γνωστή που της άρεσε η ιδέα
και μου ζήτησε να της φτιάξω μία για κοριτσάκι και μία για αγοράκι.

Χρησιμοποίησα: 1 κουβερτούλα φλις για μωράκια, 1 λούτρινο παιχνιδάκι (η κουβέρτα και το λούτρινο ήταν μαζί), 1 σελτεδάκι, 1 φορμάκι (όχι για νεογέννητο), 1 διακοσμητικό λουλουδάκι με μεγάλο κορμό  και 1 συσκευασία πάνες (το λάθος μου ήταν ότι πήρα Νο 1, που χρησιμοποίησε αμέσως και χάλασε την τούρτα νωρίς. Εσείς πάρτε καλύτερα Νο 3 ή Νο 4)

Αφού πρώτα τύλιξα όλες τις πάνες, τις χώρισα σε 3 τμήματα. Το 1^ο τμήμα είχε τις περισσότερες πάνες τις οποίες τύλιξα γύρω γύρω με την κουβερτούλα που είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος. Το δεύτερο τμήμα είχε λιγότερες πάνες και το τύλιξα με το σελτεδάκι. Και το τελευταίο τμήμα, δηλαδή την κορυφή της τούρτας μου, το τύλιξα με ένα φορμάκι για λίγο μεγαλύτερο μωρό. (εσείς αν θέλετε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μπουρνουζάκι, πετσέτα, σεντονάκια μαξιλαροθήκες και ότι άλλο σας κάνει κέφι)

Το πλαστικό διακοσμητικό λουλούδι, είχε μεγάλο κορμό και έτσι έπιανε και τα τρία πατώματα, έτσι ώστε να κρατάει την τούρτα μου σταθερή. (Μερικοί χρησιμοποιούν μπιμπερό ή ακόμα διάφορες παιδικές κουδουνίστρες)

Στη συνέχεια στόλισα με κορδέλες και κρέμασα το λούτρινο αλογάκι. (άλλοι βάζουν κουδουνίστρες, χτενούλες, καλλυντικά και πολλά άλλα που έχουν να κάνουν με μωράκια)

Και η τούρτα μου είναι έτοιμη!!!

Είναι πανεύκολο, οικονομικό (αν το ψάξεις αρκετά) και πολύ πρακτικό δωράκι!

Σας επισυνάπτω και μια σελίδα του youtube με ένα βίντεο που εξηγεί πώς να φτιάξετε και εσείς τη δική σας τούρτα.

http://www.youtube.com/watch?v=MwiwZxHNPGU

Καλή επιτυχία!!!    : )

Ανακαλύπτοντας τις ελληνίδες μανούλες στο facebook!!!

Το Σάββατο 12 Μαρτίου 2011, αργά το βράδυ, αφού είχα βάλει για ύπνο μπαμπά και γιό…έκατσα να κάνω καμιά γραφιστική δουλειά στο pc μου, έχοντας πάντα φυσικά ανοιχτό το facebook. Τότε είδα την φίλη μου Σούλα να κάνει like σε μία ομάδα που φέρει το όνομα… «Ελληνίδες Μαμάδες»!!!

Ειλικρινά αν ήξερα πιο νωρίς πως την επόμενη κιόλας μέρα θα έχουν οι μανούλες συνάντηση…θα είχα κανονίσει να πάω και να τις γνωρίσω όλες από κοντά! Πόσο τρελές μπορεί να είναι αυτές οι μανούλες??? Είναι και αυτές χαζεμένες όπως εγώ?

Και επειδή έχω φάει τρελό κόλλημα με το «μικρό καρδερινάκι» - Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας - http://www.youtube.com/watch?v=SM2aZFgFyh8 είπα να το ανεβάσω και να κάνω μια αφιέρωση…

Glykeria Skiadopoulou Karpouzaki “afieromeno stis manoules pou exoun pathei trelo erota me ton gioka tous...xaxaxaxax eimai mia apo aytes!!! TO PARADEXOMAI KAI DEN NTREPOMAI!!!”

Και αμέσως παίρνω το πρώτο μου σχόλιο…

Angela Karantasi Ax!!! K egw exw ERWTA TRELO me ton GIO Mou !!! Ton LATREVW!! Pethainw !!!! Kovw Fleva!! ♥

Glykeria Skiadopoulou Karpouzaki aaaaaa...kala esy eisai xeiroterh apo mena e?xoxoxoxoxoo :P  kai elega pos den tha gino tetoia mama...na kakomathaino to gio mou kai na ton peneyo san xazh....kai telika...mia apo ta idia kai go!

Angela Karantasi Na sou pw thn Alhtheia Glukeria mou ..ton thelw m o n o diko mou...egwistiko ee??? polu :(( alla ti na kanw...afou pethainw h mana!! ton koitaw k trelainomai !!! psuxedeleia leme :):):)

Glykeria Skiadopoulou Karpouzaki xaxaxaxxa a re agoromanes!!!

Angela Karantasi ‎** Trelamenes!! k fantasou oti hthela san trelh koritsaki...alla twraaa...k to deutero me to kalo k prwta o Theos agoraki thelw na einai :):)

Κάπως έτσι άρχισε η γνωριμία μου με τις υπέροχες αυτές μανούλες…

Σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου…είναι καλό να ξέρεις πως δεν είσαι η μόνη που νιώθεις τόσο χαζομαμά!!!

http://www.youtube.com/watch?v=SM2aZFgFyh8

Στις 22 Οκτωβρίου 2010 έγινα μαμά!!!...










Ταΐζω ένα μωρό

του Οδυσσέα Ιωάννου 



"Ταΐζω ένα μωρό. Ένα ζωικό κουβαράκι τεσσάρων μηνών, μονίμως γελαστό, ένα κουτάκι αγάπης, το δελφινάκι μου. Όταν το φιλάω δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν του κόβω κομμάτια - ποτέ δεν θα μάθει ότι την αρτιμέλειά του την χρωστάει στη γενναία αυτοσυγκράτησή μου, στα αστείρευτα αποθέματά μου πειθαρχίας και αυτοέλεγχου…

Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ξαπλώνει στο κρεβάτι ανάμεσά μας. Ακούω τα πνευμόνια του, ανάσα την ανάσα γυμνάζεται στην ζωή και από γατί γίνεται άνθρωπος. Ένα μωρό είναι σαν το αναμμένο τζάκι, ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν θα πετύχεις το ίδιο σχήμα φωτιάς.

Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται στόμα. Βγάζει ήχους, σπέρματα λέξεων ωραίων, υγρούς ήχους, γεμίζει σιγά σιγά την θάλασσά του να ‘χει να δελφινοβολτάρει. Έχει και πατούσες. Αμέ! Ο Θεός να τις κάνει… Τα κλειδιά του σπιτιού είναι μεγαλύτερα… Παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο, κάθε μέρα και καλύτερα. Σκαρφαλώνει πάνω μου σαν σκίουρος που έχει πάρει L.S.D, γελάει συνέχεια. Τι γελάς ρε σαχλαμάρα;

Ταΐζω ένα μωρό. Ξέρω πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικότερο. Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, η σχέση είναι καθαρή από την αρχή. Αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει το μπιμπερό… Στα σπάνια κλάματά της μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη αποδεικνύεται πιο χρήσιμη από εμένα. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Αρχίζω να έχω θέμα με την καμηλοπάρδαλη. Ή αυτή ή εγώ!

Μακάρι να αγαπήσει την θάλασσα και να θελήσει να της την μάθω. Μακάρι να αγαπήσει και να θελήσει να μου μάθει.
Βέβαια δεν έχω αυταπάτες. Τον βλέπω τον διάλογο να έρχεται
- Καλημέρα λουλούδι μου!
- Δεν μας χέζεις ρε πατέρα πρωί πρωί;

Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται γάλα. "

 



Το κείμενο αυτό το διάβασα στο editorial του περιοδικού mummy. Ναι …ναι…τώρα δεν διαβάζουμε για κουτσομπολιά…διαβάζουμε ότι έχει σχέση με τη μητρότητα!

Στις 22 Οκτωβρίου 2010 απέκτησα τον γιο μου…το υπέροχο αυτό πλασματάκι που μου έχει πάρει τα μυαλά!!! Έχουν περάσει ήδη 4 μήνες και όταν τον κοιτάω ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι δικός μου.

Την ιδέα του blog την πήρα από την Ολίβια Γαβρίλη. Μπορώ μέσα από εδώ να σας πω τις εμπειρίες μου σαν νέα μαμά και να βοηθήσω τις φίλες που σκέφτονται να αποκτήσουν μωράκι.

Ένα έχω να πω…(αν και τον άντρα μου τον λατρεύω και δεν τον αλλάζω με τίποτα)

Κορίτσια! ακόμα και αν δεν βρείτε τον ιδανικό σύζυγο…ένα παιδάκι πρέπει να το κάνετε!!!