 |
| ο Αλέξανδρος και γω μετά από τη διαδικασία του θηλασμού |
Ήταν πριν ένα χρόνο που λίγο πριν γεννήσω εγώ και ο Βασίλης γελούσαμε με το πόσο μεγάλες ήταν οι θηλές μου καθότι έγκυος και ιδιαίτερα πρησμένη. Μάλιστα λέγαμε πως ο γιος μας δεν θα ξεκολλάει από το στήθος μου…
Ήρθε όμως και η στιγμή που γέννησα και τις πρώτες μέρες δεν είχα το μωράκι μου μαζί μου. Ήταν λιγάκι περίεργο που στο δωμάτιο του νοσοκομείου οι άλλες μανούλες θήλαζαν τα μωράκια τους και εγώ δεν το είχα πάρει ούτε αγκαλιά…Το πιο δύσκολο βέβαια ήταν που γύρισα σπίτι χωρίς το μωρό. Δεν ήταν τίποτα σημαντικό, γεννήθηκε απλώς παίρνοντας μόνο ώρες από τον 9ο μήνα και έπρεπε να μείνει στη θερμοκοιτίδα. Αυτό βέβαια ήταν και ο λόγος που πρώτη φορά που το τάισαν ήταν με μπιμπερό.
Την πρώτη νύχτα που γύρισα σπίτι ανέβασα πυρετό. Πήγα στο νοσοκομείο και μου παν πως είναι μάλλον επειδή δεν θηλάζω. Βάλαμε θήλαστρο αλλά δεν κατάφερα να βγάλω τίποτα…ηρέμησα όμως είναι η αλήθεια λίγο αργότερα.
Έχοντας μία γνωστή που θήλαζε αποκλειστικά όχι μήνες αλλά χρόνια, ήθελα και το θεωρούσα δεδομένο πως θα θηλάσω όσο καιρό έχω γάλα…ξέροντας φυσικά πως όσο θηλάζεις, τόσο κατεβάζεις …
Για κακή μου τύχη όμως μετά τη γέννα, όταν η παιδίατρος περνούσε να δει τα νεογέννητα και να μας ενημερώσει για την φροντίδα τους, μου είπε πως με τέτοιες θηλές δεν υπάρχει περίπτωση να θηλάσω. Στη συνέχεια μου σύστησε να πάρω πρόσθετες θηλές και ίσως τα καταφέρω…οι θηλές μου είχαν γίνει επίπεδες!!! Πιο επίπεδες δεν γίνεται!!!
Και θηλές πήρα…και έκανα ότι μου είπαν …και θέληση είχα αλλά δεν γινόταν…δεν κατέβαινε το γάλα…
Πήγα την ίδια μέρα και βρήκα την παιδίατρο που εξέταζε εκείνη τη στιγμή τα νεογνά και την έπιασα πανικόβλητη για να μου πει τι κάνω λάθος. Μού πε να περιμένω να τελειώσει και θα μου δείξει…χα!....σχεδόν τέσσερις ώρες περίμενα στην παιδιατρική με το μωρό, την αδερφή μου και το μπαμπά μου. Όταν δε ήρθε στην παιδιατρική η γιατρός και της είπε ότι την περιμένω εδώ και πολύ ώρα την άκουσα να λέει «Αμάν με αυτό το θηλασμό!!!» και πάτησα ένα κλάμαααααααααα…. Βέβαια αργότερα με αυστηρότητα μεν αλλά αναλυτικότερα δε μου εξήγησε πως καλά θα ναι να το φασκιώνω για να μην μου φεύγει, να το βάζω στην αγκαλιά μου, και να τσιτώνω το στήθος μου σαν να του το πετάω στην μούρη (όπως χαρακτηριστικά είπε) γιατί μόνο έτσι κολλάνε οι σιλικονάτες θηλές και καταφέρνει το μωρό να ρουφήξει γάλα. «Γιατί κλαις τώρα?» με ρώτησε…της εξήγησα πόσο πολύ θέλω να θηλάσω και πόσο άσχημα αισθάνομαι που δεν μπορώ… «μάλλον φταίνε οι ορμόνες σου…για να τα καταφέρεις πρέπει να σαι ήρεμη! Είμαι υπέρ του θηλασμού αλλά ότι έχει η κάθε μία δίνει…μην αγχώνεσαι!»
Θυμάμαι πως η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν η μαμά, η αδερφή και η πεθερά μου ήταν πάνω από το κεφάλι μου και οι τρεις μαζί, αγχωμένες όπως και εγώ και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν με τις σιλικονάτες θηλές να ταΐσω το μωρό. Όταν τους ζήτησα να με αφήσουν για λίγο…και με την βοήθεια της αδερφής μου που ήταν η πιο ψύχραιμη εκείνη την ώρα…τα κατάφερα!!!
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να δυσκολευτώ τόσο. Η παιδίατρος μου πε πως έχω υπομονετικό μωράκι. Δεν κατέβαζα εύκολα γάλα…έπρεπε να θηλάσει αρκετή ώρα για να κατέβει το γάλα. Και μάλλον επειδή δεν με μύριζε τις μέρες που ήταν στην θερμοκοιτίδα, παρόλο που πεινούσε, προτιμούσε να προσπαθήσει…και έτσι κατέβηκε το γάλα …
Τόσο όμορφο συναίσθημα…τέτοια γαλήνη και τόσο δυνατό το δέσιμο με το μικρό πλασματάκι που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμένα! Υπέροχο πράγμα να θηλάζεις…υπέροχο πράγμα να σαι μαμά!!!
Θήλασα τέσσερις μήνες περίπου. Όχι αποκλειστικά με το δικό μου γάλα. Η παιδίατρος μου είπε πως δεν χορταίνει μόνο με το δικό μου. Οπότε όταν ξεκίνησα να πηγαίνω κάποιες ώρες στη δουλειά και ο μικρός έπινε γάλα από το μπιμπερό…άρχισε να διαμαρτύρεται και να νευριάζει στο στήθος μου και ταυτόχρονα άρχισε να λιγοστεύει το γάλα μου.
Ήταν δύσκολο για μένα όταν κατάλαβα πως ο γιος μου δεν θέλει άλλο να προσπαθεί… αλλά πεινούσε και δεν γινόταν αλλιώς…επέμενα μερικές φορές ακόμα, παρόλα τα κλάματα μέχρι που ο Βασίλης μου είπε «φτάνει ρε Ριούλα, αφού βλέπεις πως είναι δύσκολο και για αυτόν…μεγάλωσε …πεινάει και θέλει να φάει τώρα!Δεν πειράζει…έκανες ότι μπορούσες!»
Πάντως ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τις γυναίκες που δεν θέλουν να θηλάσουν…υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αποκοιμιέται ένα μωράκι, το μωράκι σου, στο στήθος σου? Όπως έγραφε το βιβλίο που διάβαζα κατά την εγκυμοσύνη μου «…Πόσο ευτυχισμένα χαμογελά ένα χορτασμένο μωρό στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας του!». Εξάλλου είναι τόσα τα πλεονεκτήματα του θηλασμού…τόσο για το μωράκι όσο και για τη μητέρα! Τα υπέρ για το μωρό είναι λίγο πολύ γνωστά… εγώ απλώς να πω πως ο θηλασμός βοηθάει ακόμα και στο να επιζήσουν πρόωρα μωράκια. Πολλές νομίζουν πως ο θηλασμός θα χαλαρώσει το στήθος τους και είναι τρομερό αν σκεφτείς πως απλώς δεν έχουν πληροφορηθεί σωστά. Όχι απλά επανέρχεται το στήθος και η μήτρα, όχι μόνο μπορούν να χάσουν εύκολα κιλά την περίοδο του θηλασμού, αλλά προφυλάσσονται από πιθανή επόμενη εγκυμοσύνη και το κυριότερο από τον καρκίνο!!!
Την Κυριακή που μας πέρασε η Ελισάβετ και η Γεωργία, με δική τους πρωτοβουλία και με την υποστήριξη του www.mitrikosthilasmos.com οργάνωσαν στην πλατεία Ελευθερίας την σερραϊκή συνάντηση για τον εορτασμό του Πανελλήνιου Ταυτόχρονου Θηλασμού. Ήμασταν και μερικές από το γκρουπ «Σερραίες Μανούλες» εκεί, χωρίς να παίζει ρόλο που δεν θηλάζουμε αυτή τη στιγμή. Θέλαμε απλώς να βοηθήσουμε τα κορίτσια να διαδώσουν την ιδέα του θηλασμού και να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες πως η μη πληροφόρηση είναι αυτή που κάνει δύσκολο και ακατόρθωτο το θηλασμό!!!
Τέλος κλείνω με κάτι που έμαθα στη συνάντηση και σοκαρίστηκα!!! Δεν είναι τυχαίο που οποιαδήποτε γυναίκα, ακόμα και κάποια που δεν έχει γεννήσει ποτέ, αν για παράδειγμα υιοθετήσει ένα μωράκι και το βάλει στο στήθος της για να ηρεμήσει…μπορεί να κατεβάσει γάλα!!! Δεν είναι υπέροχο???!!!
