Είμαι
32 ετών και θεωρούμαι κοινωνικό και συνήθως συμπαθητικό άτομο. Από τότε που
θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αγαπησιάρα, ψυχοπονιάρα και ιδιαίτερα
συναισθηματική. Έκανα πολλές φίλες. Κάθε ηλικία λένε πως την ταυτίζουμε και με
κάποιο φίλο…εγώ πάλι με φίλες. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να προσπαθεί να
μην δυσαρεστήσει κάποιους φίλους που επέλεξα να βρεθώ με κάποιους άλλους…Υπήρξα
«κολλητή» πολλών κοριτσιών. Έδωσα πολλά στις φίλες μου…από κάποιες πήρα και
πολλά όμως.
Τι
είναι για εμένα φιλία?
Για
μένα φιλία σημαίνει να αγαπάς, να στηρίζεις, να ανεβάζεις την ψυχολογία της
όταν το χρειάζεται. Να αναλύεις με τις ώρες όλα όσα την απασχολούν. Να κάνεις
χαβαλέ μαζί της, να γελάς, να κουτσομπολεύεις. Να πηγαίνεις μαζί της για ψώνια και
να βρίσκεις εσύ αυτό που της ταιριάζει περισσότερο. Να ομορφαίνει και να την
καμαρώνεις. Να προοδεύει και να αισθάνεσαι περήφανη. Να κλαις από συγκίνηση στον
γάμο της που την βλέπεις ευτυχισμένη. Να μην την παρεξηγείς όταν έχει νεύρα. Να
την δικαιολογείς ακόμα και στα μεγαλύτερα λάθη της. Να μην της χαϊδεύεις τα
αυτιά αλλά να μην την κατακρίνεις. Να θες να περάσεις χρόνο μαζί της παρόλες
τις καθημερινές υποχρεώσεις που σε κουράζουν. Να μην την ξεχνάς όταν είσαι
ευτυχισμένη με το σύντροφο σου. Να την θες μέσα στην ζωή σου…να μοιράζεσαι μαζί
της όλες τις σημαντικές στιγμές σου…και να σαι και εσύ εκεί για τις δικές
της…ακόμα και αν έχει χρόνια να σε δει.
Για
εμένα η φιλία είναι σημαντική…αναγκαία…
Πόσες
όμως από τις φιλίες που είχα βασίστηκαν σε όλα τα παραπάνω…???
Από
την δική μου εμπειρία θεωρώ πως γενικώς έχουμε υπερεκτιμήσει την έννοια της
φιλίας…Φίλη λέμε…όχι αδερφή! Την αδερφή σου την φωνάζεις, την εκνευρίζεις, την
στεναχωρείς και αυτή μετά πάλι θα σε αγκαλιάσει και θα σου πει πως σε αγαπάει. Είναι
αναγκασμένη να σε ανέχεται άλλωστε. Η φίλη δύσκολα δεν θα κρατήσει πείσμα…αν
είσαι τυχερή ίσως βάλει τον εαυτό της στην θέση σου προσπαθώντας να σε
καταλάβει…Τυχερή θα σαι ακόμα και αν καταλάβει μετά από μήνες…ή χρόνια ακόμα.
Κάποτε
στα 23-24 θύμωσα τόσο με μια φίλη κολλητή, που ενώ εγώ χρειαζόμουν άμεσα την
βοήθειά της, αυτή απλώς με ξέχασε. Γιατί ζούσε μια περίοδο έρωτος και
συντροφικότητας. Χριστούγεννα ήταν θυμάμαι…της έβαλα που λέτε ένα περιποιημένο
«Χ» πάνω στα νεύρα μου και δεν της ξαναμίλησα για μήνες…για χρόνο και δηλαδή…
Εκείνη όμως δεν το άφησε έτσι. Έκανε μία προσπάθεια, έκανε δεύτερη και
τρίτη…αλλά εγώ δεν είχα ξεθυμάνει ακόμα. Μετά από αρκετό καιρό όμως με πήρε ένα
τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε. Και προς έκπληξή μου, μου ζήτησε συγνώμη. «Συγνώμη
Ρία μου…εγώ φταίω για όλα!» και μου ρθε ταμπλάς!!! Και δεν συγκράτησα τα
δάκρυά μου…γιατί και εμένα μου έλειπε πολύ όλο αυτόν τον καιρό και ας μην το
έδειχνα…γιατί για ένα ανασφαλή άτομο είναι δύσκολο να πάρει τέτοια απόφαση και
να το πάρει όλο πάνω του. Κατάλαβα πως και για αυτήν ήμουν σημαντική και αυτό
ήταν μεγάλη ικανοποίηση για μένα.
Πόσοι
από εσάς έχετε ακούσει κάτι ανάλογο από κάποιον φίλο σας? Ντρέπομαι που το
λέω…δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι παρόμοιο…ακόμα και αν έφταιγα…θα είχα προσπαθήσει
μία φορά, άντε και δεύτερη…δεν θα επέμενα αν έβλεπα πως ο άλλος δεν έχει
διάθεση να ακούσει. Με κάνει αυτό κακιά φίλη?
Είμαι
32 και είμαι ένα κοινωνικότατο άτομο. Οι φίλοι μου στο facebook φτάνουν
τους 400. Φίλοι…είναι αυτοί φίλοι? Έχω φτιάξει μια λίστα λοιπόν με τους good friends μου!
Πόσοι είναι??? Θα σας πω μόνο πως μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών και οι
περισσότεροι είναι παλιοί καλοί φίλοι…φίλοι που παρόλα τα χιλιόμετρα που μας
χωρίζουν νοιώθω πως με αγαπούν και με σέβονται. Φίλοι που ακόμα και αν ο χρόνος
έχει αφήσει σημάδια στην καθημερινότητά μας…στην προσωπικότητά μας…δεν παύουν
να με αγαπούν και να με νοιάζονται. Όχι δεν είναι τέλειοι άνθρωποι…έχουν ελαττώματα…που
με εκνευρίζουν πολύ….Δεν περνάμε πάντα όμορφα…ξενερώνουμε
κιόλας…στραβώνουμε….αλλά δεν χαραμίζουμε για κανέναν και για τίποτα όλα αυτά
που γυρνώντας τον χρόνο πίσω μας κρατούν σφιχτά δεμένους και αγαπημένους.
Πώς
να ξεχάσω την νύχτα που η Σοφία σταμάτησε ξαφνικά το αυτοκίνητο στην μέση του
δρόμου για να χορέψει μια ζεμπεκιά. Και οι υπόλοιπες να της χτυπάμε παλαμάκια
εκστασιασμένες!!!
Την
πρώτη έξοδο μου με την Βαλεντίνα στην Θεσσαλονίκη. Δεν ξέραμε που να πάμε…αλλά
αφού μας είπαν πως είμαστε ντυμένες για «Υπνοβάτες»…πήγαμε εκεί…και ήπιαμε και
τζάμπα παρακαλώ!!!
Το
ταξίδι μας με την Άννα στην Αγγλία. Εγώ γκρίνιαζα για τις θέσεις του αεροπλάνου
που δεν είναι για φυσιολογικούς ανθρώπους και η Άννα έτρεμε στην ιδέα της
απογείωσης!!!
Την
βόλτα μας στα καντούνια της Κέρκυρας με τον Κώστα να γκρινιάζει πως ένα νησί αν
δεν έχει άσπρα σπιτάκια δεν αξίζει μία….
Την
εκδρομή μας στην Σκιάθο…και το ξενύχτι πριν την εκδρομή…η Λένα στο λεωφορείο
ερωτοχτυπημένη και η Μαρία να κάνει εμετό πριν ακόμα ξεκινήσουμε…
Το
καρδιοχτύπι της Μαρούδας όταν έδινε τα λεφτά χέρι χέρι για να πάρει το αμαξάκι
της. Κάναμε ταξιδάκι στην Αθήνα για αυτό…αλλά μετά από τόσο ψάξιμο δεν το χε
συνειδητοποιήσει ότι έφτασε η ώρα να έχει το δικό της αμάξι!!!
Η
ζωή όμως τα φέρνει όπως θέλει αυτή…και αναγκάζεσαι μερικές φορές να κάνεις
παρέα με κάποιους ανθρώπους που ίσως σε άλλη φάση να μην έκανες ποτέ. Εκτός
δηλαδή από τους παλιούς καλούς φίλους…υπάρχουν οι «φίλοι» λόγω δουλειάς,
κατοικίας, συντρόφου…Και όσο εύκολα μπαίνουν στη ζωή σου….τόσο εύκολα φεύγουν….ευτυχώς
όμως όσο εύκολα χάνουμε φίλους…τόσο εύκολα γνωρίζουμε καινούργιους…ή έτσι
νομίζουμε ….
Δεν
είναι κακό να υπάρχουν και αυτές οι φιλίες…αυτές μωρέ του συμφέροντος…του
βολέματος…του «σε χρειάζομαι φίλε γιατί έχω ζόρι…» αλλά όταν δεν υπάρχει
ζόρι σε γράφει να μην πω που….πρέπει απλώς να μάθουμε να τις διαχωρίζουμε τις
φιλίες μας…και να το κάνουμε σωστά!!!
Είμαι
ρομαντική….είμαι και πολύ υπομονετική…αλλά δεν μου αρέσει να χαϊδεύω τα αυτιά
κανενός. Κάποτε το έκανα…τώρα πλέον όχι. Ευτυχώς για εμένα συνήθως οι φίλοι μου
το καταλαβαίνουν αυτό...
Όταν
μιλάω και γίνομαι κακία το κάνω από αγάπη!!!…
Όταν
δεν μιλάω για να μην γίνω κακιά το κάνω από αγάπη!!!
Ίσως
είμαι και εγώ υπερβολική…σκέπτομαι και πράττω για τις φίλες μου με υπερβολικό
ζήλο…αγχώνομαι για τις αποφάσεις τους όπως θα αγχωνόμουν για την αδερφή
μου…εκνευρίζομαι μαζί τους όπως θα με εκνεύριζε η αδερφή μου που δεν με
ακούει…αλλά αυτό δεν κάνει ένα άτομο που νοιάζεται για την φίλη του
πραγματικά;;; Ξέρετε κάτι…είναι τρελό αλλά οι φίλες που είναι πάντα δίπλα μου
είναι αυτές που δεν έχουν πάρει αρκετά από εμένα…δεν χρειάστηκε… δεν κατανάλωσα
ποτέ τόση ενέργεια για αυτές όσο για κάποιες άλλες που την κάνανε με ελαφρά…και
δεν είχα ποτέ την απαίτηση ότι δίνω να παίρνω…πάντα ότι έκανα το έκανα μέσα από
την καρδιά μου…αλλά έχω την απαίτηση από τις φίλες μου να είναι τουλάχιστον
τυπικές…τι ζητάω ε??? και πάλι είναι τρελό το ότι αυτές που έχουν κερδίσει από
την φιλία μου δεν είναι ούτε τυπικές!!!
Είμαι
32…δεν είμαι 22…δεν έχω την υπομονή των 22 και έχω και άλλες προτεραιότητες
πια…Οι φίλες που με γνωρίζουν από τα 22 όμως με ξέρουν…οι υπόλοιπες καλή
καρδιά!!! Εγώ κρατάω μόνο τα καλά…
Νοιώθω
ευλογημένη που έχω «παλιούς καλούς φίλους»…υπέροχη έκφραση ε? και νοιώθω τυχερή
που κάνω ακόμα και τώρα νέες φιλίες…με γυναίκες που σκέπτονται με τον ίδιο
τρόπο, έχουμε τα ίδια βιώματα και αναζητούν την φιλία μου.
Γιατί
για να είσαι σωστός φίλος θα πρέπει πρώτα να θέλει ο άλλος την φιλία σου
ε?...σωστά??
Οι
ψυχολόγοι λένε πως για να είναι ένα άτομο υγειές και ισορροπημένο πρέπει να
έχει τουλάχιστον έναν κολλητό. Και επειδή γινόμαστε και γονείς και πρέπει να
δίνουμε και το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας…πρέπει να έχουμε φίλους…για να
είμαστε καλά…να ξεσπάμε…να μιλάμε…να μοιραζόμαστε…να γελάμε…για να είμαστε και
ισορροπημένα άτομα…και κατά συνέπεια και καλοί γονείς. Ευτυχώς για εμένα που
έχω φίλες…και όχι φίλη…δεν θα ξεμείνω εύκολα…
Βάζω ένα ποτήρι γάλα, γιατί πήγε και 02:49 και
πίνω στην υγειά των υπέροχων παλιών καλών φίλων και των αξιολάτρευτων γυναικών
που ακούν στο όνομα «Σερραίες Μανούλες»…ξέρουν αυτές!!!
