Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

γίγαντες



Εντάξει το ξέρω…με έχει πιάσει προκοπή…
Αφού ο σύζυγος με πειράζει «Ρία μου εγώ δεν σε πήρα για να σε έχω στην κουζίνα!!» : /
Έκανα γαύρο αλμυρό. Έφτιαξα πιπεριές Φλωρίνης. Έβρασα κουνουπίδι…να μην κάνω και ένα ταψί γίγαντες που πάνε με το τσιπουράκι μας;
Τους γίγαντες τους λατρεύω. Την φασολάδα όχι τόσο πολύ. Αλλά τους γίγαντες, ειδικά έτσι όπως τους κάνει η μάνα μου μμμμμμ
Και αν προσέξετε μαγειρεύω ότι μου αρέσει και ότι είναι πανεύκολο!
Λοιπόν….


ΥΛΙΚΑ:

1 κιλό γίγαντες
3-4 πράσα
1 κρεμμυδάκι
1 ντοματάκι
Λίγο ντοματοπελτέ
Αλάτι
Πιπέρι

Βάζω τα φασόλια στο νερό το βράδυ.
Την επόμενη μέρα τα βάζω να βράσουν.
Όταν είναι έτοιμα, κόβω το κρεμμύδι και τα πράσα και τα τσιγαρίζω.
Τα βάζω όλα μαζί στο ταψί.
Ρίχνω το τοματάκι και λίγο τοματοπελτέ και τα ανακατεύω.
Ρίχνω αλάτι και πιπέρι.
Μπορείτε να βάλετε ρίγανη, μαϊντανό ή ότι άλλο σας αρέσει.
Στη συνέχεια βάζω στον φούρνο και ψήνω μέχρι να πιάσει κρούστα από πάνω.

Σήμερα νοιώθω πολύ νοικοκυρά!
Ήρθε η Έφη για καφέ και έφυγε με τα ταπεράκια της και ένα μικρό μπουκαλάκι τσιπουράκι να φάνε και να πιούνε με το αμόρε.
Φεύγοντας μου λέει «Ευχαριστώ μαμά!!!» χαχαχαχα : )



γαύρος αλμυρός



Ο μπαμπάς μου, που είναι μερακλής και του αρέσει το καλό φαγητό και τα μεζεδάκια, μας είχε φτιάξει κάποια στιγμή γαυράκι αλμυρό, το ιδανικότερο για να συνοδεύσει το τσιπουράκι μας. Ο Βασίλης ενθουσιάστηκε. Ο κουμπάρος μας που πίνει ουζάκι ξετρελάθηκε. Φέτος βγάλαμε ξανά τσίπουρο και είναι ακόμα καλύτερο. Δεν πίνουμε συχνά με τον Βασίλη. Θα πιούμε κανένα ποτηράκι όταν κάνουμε ψαράκια ή έχουμε παρέα στο σπίτι. Επειδή όμως τελευταία έχουν αρχίσει τα «νυχτέρια» που λένε στο χωριό… και περνάμε πιο ωραία όταν έχουμε παρέα στο σπίτι…σκέφτηκα να φτιάξω και εγώ κάτι να υπάρχει στο ψυγείο όταν θα κάνουμε κέφι να πιούμε. Ο μπαμπάς μου είχε πει ότι είναι πανεύκολο και κρατάει και πολύ καιρό.

ΥΛΙΚΑ:
1 κιλό γαύρο
αλάτι χονδρό
ξίδι
σπορέλαιο
μαϊντανό
σκόρδο

Πλένω και καθαρίζω τον γαύρο.
Βγάζω τα εντεράκια του και κόβω το κεφάλι. (καφρίλα!!!).
Πολλοί καθαρίζουν και την ραχοκοκαλιά…εγώ και βαριόμουν και είχα και τον Αλέξανδρο να με τραβάει να παίξουμε…


Ρίχνεις αλάτι χοντρό στο πάτο του τάπερ…στρώνεις γαύρο…ξανά αλάτι…ξανά γαύρο…
Το αφήνεις 24 ώρες.
Ρίχνουμε και καμιά ματιά να αδειάσουμε τα υγρά που θα βγάλει…
Εγώ δύο φορές το άδειασα.

Την επόμενη μέρα την ίδια ώρα ξεπλένουμε ελαφρώς το γαύρο και το βάζουμε πάλι στο τάπερ με αρκετό ξίδι να το καλύψει.
Αφήνουμε άλλες 24 ώρες να ψηθεί καλά.

Την επόμενη μέρα την ίδια ώρα σουρώνουμε τον γαύρο και τον ξαναβάζουμε στο τάπερ.
Ρίχνουμε μαϊντανό και σκορδάκι όσο θέλουμε. 
Εγώ έβαλα και λίγο θυμάρι.

Ο μπαμπάς μου θυμάμαι είχε φρέσκα κλαράκια από δενδρολίβανο.
Βάζω το λάδι μέχρι να τα σκεπάσει και ο μεζές μας είναι έτοιμος να φαγωθεί και να διατηρηθεί για πολύ πολύ καιρό στο ψυγείο!!!


Θα το ευχαριστηθείτε είμαι σίγουρη!

Αλλά μεταξύ μας…αν τα τσίπουρο δεν είναι από το δικό μας δεν έχει την ίδια νοστιμιά!





* Να σας πω ότι την δεύτερη φορά που το έκανα τα άφησα τα ψαράκια στο αλάτι και στο ξύδι και αφού ψήθηκαν ένα ένα τραβούσα την ραχοκοκαλιά κια τα καθάρισα στο άψε σβήσε!!! Ακόμα καλύτερο!
:)


Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

από τις πρώτες λεξούλες...στο αυτοκίνητο...



Ο Αλέξανδρος έχει αρχίσει και χρησιμοποιεί και δύο λεξούλες. Για παράδειγμα «που είναι;», «κι άλλο!», «πολύ ωραίο!». Ξεχωρίζει και λέει τα χρώματα, το κόκκινο αρχικά, το γκρι, το μπλε, το πράσινο… Τον ρωτάς «τι έκανε η Χρύσα Αλέξανδρε;» και απαντάει «Πάτυ!» που σημαίνει πάρτυ. Τον ρωτάς «τι πίνεις όταν θυμώνεις Αλέξανδρε;» και απαντάει «Ξίι!» που θα πει Ξίδι!
Μου φαίνεται απίστευτο. Μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω την χαρά και την έκπληξή μου για το πόσο εύκολα και γρήγορα ρουφάει την κάθε λέξη που ακούει. Πλέον επικοινωνούμε πιο εύκολα. Όταν πεινάει λέει «μαμ!». Όταν νυστάζει λέει «νάνι!». Όταν τα κάνει λέει «κακά!». Όταν θέλει γάλα ξαπλώνει και φωνάζει επιτακτικά κιόλας «γάλα!»…. Έχει σταματήσει εκείνο το ακαταλαβίστικο μουγκρητό που προσπαθούσαμε να δούμε τι δείχνει με το δαχτυλάκι του για να καταλάβουμε τι θέλει.
Πριν λίγη ώρα ενώ βλέπαμε ταινία οι τρεις μας, σηκώθηκε, πήρε το μαξιλάρι του και πήγε στο δωμάτιο του, ξάπλωσε στο διπλό κρεβάτι (δεν του αρέσει πλέον η κούνια του) και φώναξε «ΓΑΛΑ!». Του ετοίμασα το μπουκάλι του και πήγα μέσα. Έβαλα ραδιόφωνο και έκλεισα το φως αφήνοντας το φως του χολ ανοιχτό. Ο σταθμός που του βάζω να ακούει παίζει έντεχνα. Ήπιε το γάλα και μου έδωσε το μπουκάλι. Ξάπλωσα δίπλα του και έσπρωξα την πόρτα για να μην χτυπάει το φως του διαδρόμου. Σχεδόν σκοτάδι. Η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου πλημμύριζε το δωμάτιο καθώς του χάιδευα την πλατούλα και του ψιθύρισα… «Αλέξανδρε σε αγαπώ πολύ!». Γυρνάει πλευρά και ερχόμαστε μούρη με μούρη. «Σ’ αγαπώ πολύ πολύ πολύ!» του λέω και εκείνος κάτω από την πιπίλα ψιθύρισε… «πολύυυ» και ξανά εγώ «Σ’ αγαπώ πολύ!» και ξανά αυτός «πολύυυ». Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές το είπαμε και το ξαναείπαμε…δεν χόρταινα να τον ακούω. Κάποια στιγμή τον πήρε ο ύπνος…
Χτες στο χωριό του Βασίλη έγινε μία κηδεία. Εικοσιπέντε ετών παλικάρι σκοτώθηκε ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι νιώθει αυτή η μάνα σήμερα. Κάποτε και αυτή έζησε κάτι παρόμοιο με αυτό που έζησα σήμερα εγώ με τον Αλέξανδρο. Τον γέννησε, τον είδε να περπατάει, τον άκουσε να μιλάει, τον καμάρωσε… και τώρα ένα κενό… δεν θα τον σφίξει ποτέ ξανά στην αγκαλιά της.
Σήμερα αυτό σκεφτόμουν όσο ήμουν στο χωριό. Πότε θα πάρει ο Αλέξανδρος πρώτη φορά το αμάξι. Θα τρέχει; Θα ακούει τον πατέρα του και εμένα που θα του λέμε να προσέχει; Πρέπει να του το πω να ξέρει…όπου και να είναι…να μας πάρει τηλέφωνο να πάμε να τον πάρουμε…ότι ώρα και αν είναι…δεν είναι ντροπή…ας δώσει το αμάξι σε κάποιον που δεν έχει πιει…  ας κοιμηθεί στο αμάξι… ας κάνει ότι του ρθει αλλά να μην οδηγήσει ποτέ μεθυσμένος.
Θέλω ο Αλέξανδρος να νοιώθει ελεύθερος και να μην φοβάται τίποτα. Θέλω όμως να το χει πάντα στο μυαλό του ότι όλα μπορούν να συμβούν και ότι πρέπει να είμαστε πάντα προσεχτικοί. Πώς να το μεταδόσεις αυτό σε έναν νέο, που βράζει το αίμα του και νομίζει πως κρατάει όλο τον κόσμο στα χέρια του; Πρέπει φαντάζομαι να αρχίσω το μπιρι μπιρι και τα παραδείγματα από πολύ μικρή ηλικία. Όχι μόνο για την οδήγηση. Υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι που ένα παιδί ή ένας νέος πρέπει να γνωρίζει πρώτα και μετά να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει. Και από τη άλλη…και αυτή η μάνα σίγουρα τα έλεγε…τον συμβούλευε να προσέχει…αγωνιούσε…
Πήγε 3.00… αύριο δουλεύω…ας κλείσω με μία ευχή…. Ας μην ξαναζήσει καμία μάνα τέτοιο πόνο. Γίνεται; Ας μην χαθεί άλλη ζωή νέου ανθρώπου από χαζομάρα…γιατί χαζομάρα είναι ρε γμτ…


Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Μπισκότα – ψευτομελομακάρονα



Πριν λίγες μέρες μας επισκέφθηκαν οι γονείς μου από Κέρκυρα. Ήταν απογευματάκι, ο Αλέξανδρος ακόμα κοιμόταν και βγήκαμε για ελληνικό καφέ στο μπαλκόνι με τα μπουφάν μας για να μπορεί να καπνίζει άνετα η μαμά και ο Βασίλης. Εγώ και ο μπαμπάς το έχουμε κόψει!!! Σεβόμαστε όμως τους καπνιστές!
Μόλις τα καφεδάκια μας ήρθαν στο τραπέζι η μαμά άνοιξε το ταπεράκι της. «Δοκιμάστε!» μας είπε. «Τι είναι?» ρώτησα… «Δοκιμάστε και πείτε μου!» απάντησε. Μπισκοτάκια τραγανά αλλά θύμιζαν μελομακάρονα. Για την ακρίβεια μελομακάρονα χωρίς σιρόπι. Οπότε η μαμά μου τα ονόμασε «ψετομελαμακάρονα»!
Πεντανόστιμα και πολύ light! Σίγουρη επιτυχία χωρίς το άγχος αν θα πετύχει η ζύμη ή το σιρόπιασμα.


Μπισκότα – ψευτομελομακάρονα

Υλικά:
1 μέτριο ποτήρι σπορέλαιο
1 μέτριο ποτήρι χυμό πορτοκάλι
Ξύσμα από 1 πορτοκάλι
1 κουταλάκι γλυκού κανέλα
1 βανίλια
½ σακουλάκι σταφίδες
½ φλιτζάνι μέτρια ψιλοκομμένα καρύδια
1 σακουλάκι μπέικιν
1 κουταλάκι γλυκού κοφτό σόδα
Ροδόνερο
Άχνη ζάχαρη
Αλεύρι όσο σηκώνει
Λαδόκολα

Εκτέλεση:

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε ένα μπολ εκτός από το αλεύρι, το ροδόνερο και την άχνη ζάχαρη.
Ρίχνουμε λίγο-λίγο το αλεύρι και το ανακατεύουμε μέχρι να γίνει μια ζύμη λίγο σφιχτή ώσπου να ενωθεί και να πλάθετε.
Βάζουμε σε ένα μεγάλο ταψί τη λαδόκολα. Πλάθουμε σαν μελομακάρονα και τα τοποθετούμε με λίγο κενό ανάμεσά τους.
Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο μέχρι να ροδίσουν ελαφρά. Όταν μισοκρυώσουν ραντίζουμε με ροδόνερο και πασπαλίζουμε με την άχνη ζάχαρη.

Καλή επιτυχία!!!




Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Instagram!




Εδώ και πόσο καιρό έβλεπα συνέχεια υπέροχες, επεξεργασμένες φωτογραφίες φίλων μου στο twitter  και στο facebookInstagram!!! 
Ω! πρέπει να το κατεβάσω αμέσως…μπήκα…προσπάθησα…δεν τα κατάφερα…απελπίστηκα…
Είναι δυνατόν;  εγώ; που δεν πάω πουθενά χωρίς φωτογραφική μηχανή; που το Photoshop το δουλεύω στην τελική καθημερινά; να μην έχω αυτή την εφαρμογή στο κινητό μου;;;



Μπορεί να είμαι γραφίστρια…και από τις καλές (άμα δεν παινέψουμε το σπίτι μας…) αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είμαι άσχετη από τα τεχνικά υπολογιστών και κατά συνέπεια κινητών.
Πριν λίγο καιρό πέρασε από το μαγαζί o @christosguns … ένας follower που αξίζει να ακολουθεί κάθε πουλάκι  μιας και τα post ή τα twitts του σε κάνουν να κατουριέσαι από τα γέλια!. Ενώ μιλούσαμε για το twitter του είπα τον πόνο μου…«Είναι πολύ απλό!» λέει… Και ναι!...ήταν απλό… και πλέον φωτογραφίζω και επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες μου πριν τις αναρτήσω στα προφίλ μου, γιατί έχω και πολλά!
Και σκέφτομαι τώρα εγώ…
Το 2000 πήρα υπολογιστή. Το πρώτο εξάμηνο απέχτησα και e-mail, το οποίο δεν λειτουργεί πια λόγω πολλών και διαφόρων ιών. Χάθηκαν οι επαφές…έστελνε περίεργες ιστοσελίδες σε άγνωστες διευθύνσεις…και με λίγα λόγια τα χε παίξει!
Πρέπει να ήταν πριν το 2009 όταν η Λένα μου πρότεινε να κάνω λογαριασμό στο facebook. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η κατηφόρα…χαχαχαχ πλάκα κάνω… ένα κόλλημα όμως το έφαγα!
Για εμένα το facebook είναι ένα υπέροχο μέσο επικοινωνίας, πληροφόρησης και γιατί όχι διασκέδασης τις ώρες που δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Βέβαια το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει καλύτερα να μην το αναλύσουμε…όλοι γνωρίζεται ή έχετε ακούσει ιστορίες και ιστορίες.
Θα μιλήσω για μένα…
Ζω μακριά από την οικογένειά μου, τις φίλες μου και η δουλειά μου απαιτεί καθημερινή χρήση του υπολογιστή. Επικοινωνώ δηλαδή με αυτούς που αγαπάω μέσω e-mail, facebook και skype! Και τα τρία που μόλις ανέφερα είναι αυτά που με διευκολύνουν πάρα μα πάρα πολύ και στη δουλειά μου. Πλέον δεν ανταλλάσω e-mail με τους πελάτες μας…αφού το facebook τα κάνει όλα!
Μετά το facebook ήρθε το blog! Εντάξει πάντα το χα ψώνιο να γράφω. Στην έκθεση βλέπετε ήμουν καλή. Στο blog ξεκίνησα να γράφω για τον Αλέξανδρο. Κάτι σαν ημερολόγιο, για να διαβάζει αργότερα και ο ίδιος όλα όσα έχουμε περάσει μαζί. Στην συνέχεια όμως είδα ότι είναι και λίγο ψυχοθεραπεία το να γράφεις και να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. Όπως σε ένα τετράδιο έτσι και μέσα από ένα blog. Τώρα αν τα διαβάζει κάποιος…δεν με απασχολεί και τόσο…μου αρέσει πάντως πολύ. Και αρέσουν και στον σύζυγο. Ειδικά όταν έχει περάσει καιρός από κάποιο περιστατικό και το ξαναθυμόμαστε μέσα από το κείμενό μου.

Έπειτα εμφανίστηκε το twitter. Καθαρά κουτσομπολίστικο θεωρώ…αλλά γρήγορο! Πολύ γρήγορο! Την ώρα που βλέπεις οικογενειακώς την eurovision (δεν θα έχει σασπένς φέτος έτσι?) βλέπεις και τα twitts να αποθεώνουν ή να χαντακώνουν την κάθε συμμετοχή…συνήθως με μεγάλες δόσεις χιούμορ. Μερικά τυπάκια εκεί μέσα ρίχνουν φοβερές ατάκες. Από την άλλη όμως βλέπεις και πόσο προβατάκια έχουμε γίνει. Tο ένα πετυχημένο σχόλιο κάνει τους υπόλοιπους να προσπαθούν να πετύχουν ένα εξίσου πετυχημένο σχόλιο με το πρώτο…ξεφτιλίζοντας έτσι το θέμα και πολλές φορές χάνοντας την ουσία. Αλλά δεν παύει να είναι μία γρήγορη πηγή άντλησης πληροφοριών…σημαντικών και μη. Μπορεί να μην έχω δει τηλεόραση όλη μέρα, αλλά να ξέρω τα πάντα επειδή έχω ήδη τσεκάρει το Twitter.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως λειτουργούσαμε στην δουλειά όταν δεν είχαμε ιντερνέτ, e-mail και facebook;  Ειδικά για εμάς τους γραφίστες που για να εμπλουτίσουμε το φωτογραφικό μας αρχείο ή να αποχτήσουμε καινούργιες γραμματοσειρές έπρεπε να δώσουμε αρκετά λεφτά. Πολλές φορές μάλιστα τα cd που αγοράζουμε είναι σχεδόν άχρηστα για την ελληνική αγορά. Ευτυχώς όμως υπάρχει το διαδίκτυο και ακόμα και όταν έχεις στερέψει από ιδέες υπάρχουν άπειρα sites για να πάρεις ιδέες, γραμματοσειρές, vectors ή scrabs.
Και τώρα μπήκε στη ζωή μου το instagram!!! Εντάξει…είναι το προσωπικό μου λεύκωμα! Μία διαδικτυακή έκθεση φωτογραφίας που ίσως να μην κάνω ποτέ μου. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Αν και θα ήθελα να έχει περισσότερες επιλογές το λάτρεψα! Κάθε στιγμή μου, που δεν θέλω να χαθεί, αποτυπώνεται σε μια μικρή φωτογραφία στο κινητό και με απλές κινήσεις γίνεται ακόμα πιο όμορφη και μπαίνει και αυτή με τη σειρά της στο λεύκωμα μου. 

http://olgabelitou.wordpress.com/



Δεν είναι τυχαίο που τα πέντε τρελοκόριτσα του συλλόγου μας μου έκαναν δώρο στα γενέθλια μου δύο υπέροχα σκουλαρίκια με το λογότυπο του twitter και του facebook. Τώρα το μόνο που μου λείπει είναι η μπλούζα της follower και νέας bloger @olgabelitou που ζηλεύω τρελά! Όποια και όποιος θέλει να μου κάνει δωράκι στο μέλλον…ξέρει! : )










 

Κυριακάτικο καφεδάκι με τον Βασίλη μου!

Επιστρέφωντας στο σπίτι από τη δουλειά...να σου ένα μανιτάρι!

Λουλούδι μωβ...ούτε που ξέρω πως το λένε στα συνορά του Προμαχώνα






Ο Βασιλιάς Κορονοϊός της Γιώτα Στανελούδη με εικονογράφηση δική μου... κυκλοφορεί ελεύθερα online!!!

Σε περίοδο καραντίνας η  Γιώτα Στανελούδη , παιδαγωγός, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι για να εξηγήσει στην κόρη της τι ζούμε το τελευ...