aski memnu & Fatmagul

Δεν κατηγόρησα ποτέ αυτούς που κολάνε με σαπουνόπερες και σίριαλ. Πώς να το κάνω άλλωστε...αφού εγώ έβλεπα και Patyy! Την γνώμη μου για τα τούρκικα την ξέρετε. Θεωρώ ότι είναι όλες οι σειρές πολύ προσεγμένες. Εντάξει το σενάριο πολλές φορές επαναλαμβάνεται. Ένας αγαπάει μία…ο έρωτάς τους αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια αλλά τελικά είναι μαζί. Αυτό που με εκπλήσσει όμως είναι που δεν υπάρχει πουθενά το σεξ! Υπάρχει το φλερτ…ο ρομαντισμός… η επιθυμία. Ακόμα όμως και σε παράνομες σχέσεις δεν υπάρχει σεξ! Και αν υπάρχει δεν είναι με τίποτα τόσο σκληροπυρηνικό όπως στα ελληνικά σίριαλ που κρατάει όσο το μισό επεισόδιο…. Το σενάριο αν και χιλιοφορεμένο, σε κρατάει πάντα σε αγωνία. Δεν σου σπάει όμως τα νεύρα γιατί οι καταστάσεις και οι σκηνές αλλάζουν πολύ γρήγορα. Τέλεια σκηνικά, όμορφα χρώματα στις εικόνες που βλέπουμε. Άψογα επιλεγμένα ρούχα για να αναδεικνύουν τους ηθοποιούς. Ηθοποιοί που παίζουν τόσο φυσικά. Χωρίς γκριμάτσες και υπερβολές στις κινήσεις τους. Και υπέροχη μουσική! Αχ αυτή η μουσική. Σας έχω πει για το κομμάτι των τίτλων της Fatmagul;

Είναι καλοκαίρι και με τον Βασίλη πίνουμε καφέ στο μπαλκόνι μας ενώ ο Αλέξανδρος παίζει μπάλα. Ξαφνικά αρχίζει το κομμάτι των τίτλων της «Fatmagul». Ο Αλέξανδρος αφήνει το παιχνίδι και τρέχει αμέσως στο σαλόνι. «Τι έγινε;» με ρωτάει ο Βασίλης. «Α! έχει κόλλημα…Αρχίζει η Fatmagul» του λέω. Κάθε φορά που ξεκινούσε το κομμάτι ο Αλέξανδρος σταματούσε ότι και αν έκανε και στεκόταν όρθιος κοντά στην τηλεόραση. Άκουγε όλο το κομμάτι και μετά συνεχίζει να παίζει. Έχει τύχει να κοιμάται και να ξυπνήσει για να το δει!

Για να μην τα πολυλογώ… έχω κατεβάσει δύο τρία κομμάτια από σίριαλ που παρακολουθήσαμε μαζί με τον Βασίλη…και τα ακούμε στο αμάξι! Μα δεν έχει στίχους και είναι σαν να τα λέει όλα! Τώρα ίσως είμαι και επηρεασμένη επειδή οι σειρές αυτές μου άρεσαν πολύ…αλλά αναμφισβήτητα είναι κομματάρες!!!

Αν σας αρέσουν οι ρομαντικές ιστορίες και δεν σας χαλάει τόσο πολύ η τούρκικη γλώσσα βρείτε τα επεισόδια από το “aski memnu” ή το “Fatmagul”. Και στα δύο παίζει η τουρκάλα και κουκλαρα Beren Saat. Απίστευτη!!! Την αγαπώ! Και ας λέει ο σύζυγός μου «Μπιχτέρ!» λες και έχει το στόμα του γεμάτο με μέλι…χαχαχαχαχ 

 

 https://www.youtube.com/watch?v=ImGsoVY4R2M

https://www.youtube.com/watch?v=zNDadIvZl0Y

όχι πες αν έχω άδικο....

:)

 

Βλέποντας Fatmagul...

Δεν θυμάμαι αν σας το έχω γράψει ή αν έμεινε απλά στην σκέψη μου η εμπειρία μου με το θηλασμό. Βασικά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα έχω πρόβλημα στο θηλασμό. Δεν ενημερώθηκα για τίποτα. Με τόσο στήθος που έχω και είχα στην εγκυμοσύνη το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν το αν θα θηλάσω…γιατί το είχα δεδομένο!

Και με το άγχος των πρώτων ημερών μετά την γέννα και τις ορμόνες να έχουν χτυπήσει κόκκινα το σοκ ήταν μεγάλο όταν κατάλαβα ότι ο θηλασμός δεν είναι τελικά καθόλου εύκολο πράγμα. Επίπεδες θηλές και καθόλου ροή μιας και ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να βοηθήσει στο να κατέβει το γάλα μέσα από την θερμοκοιτίδα. Πρώτο γάλα από μπιμπερό…αναγκαστικό τάισμα από μπιμπερό για να πέσουν οι τιμές του ίκτερου. Όταν τον πήραμε σπίτι αρχίζει η προσπάθεια μας…σιλικονάτες επιπρόσθετες θηλές και ένας μικρούλης που προσπαθεί υπομονετικά. Νομίζω ότι το ότι θήλασα, όπως θήλασα, 4,5 μήνες το οφείλω περισσότερο στον γιο μου που ενώ ήξερε πως είναι να πίνεις γάλα από το μπιμπερό, συνέχιζε να προσπαθεί στο στήθος μου. Αλλά δεν κατάφερα να έχω την ιδανική ροή…δεν είδα ποτέ το στήθος μου να στάζει.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που προσπαθούσα να θηλάσω στο σπίτι με τις σιλικονάτες θηλές. Το μωράκι μου κλαίει γιατί πεινάει. Η μαμά μου και η πεθερά μου υπερβολικά αγχωμένες προσπαθούν να με βοηθήσουν. Ήθελαν να με βοηθήσουν αλλά δεν ήξεραν πως. Δεν ανήκουν στην γενιά που έμαθε να θηλάζει. Δεν θήλασαν αρκετά. Ύστερα έμεινα μόνη μου με την αδερφή μου…την πιο ψύχραιμη εκείνη την ώρα. Καταφέραμε να εφάπτεται η θηλή στο στήθος…ο Αλέξανδρος δεν άργησε να την πιάσει. Πονούσα λίγο…αλλά όταν είδα την θηλή να ασπρίζει από το γάλα, δικαιώθηκε η προσπάθειά μου.

Δεν είχα κάποια μητέρα που να έχει θηλάσει και να είναι πρόθυμη να με βοηθήσει. Δεν γνώριζα ούτε ότι θα υπάρχουν ανάλογες ομάδες, για παράδειγμα στο facebook, που θα μου έλυναν όλες τις απορίες. Δεν γνώριζα καν τις «σερραίες μανούλες». Και φυσικά άγνοια για την ύπαρξη συμβούλων θηλασμού. Μόνο η παιδίατρος που ήρθε και μου έδωσε λίγο κουράγιο. Μου πάτησε λίγο το στήθος και μου είπε «Καλέ έφαγες τίποτα σήμερα;…άμα δεν φας πως θα κατεβάσεις γάλα;». Εγώ πάλι από το άγχος μου εκείνη την μέρα που θα ερχόταν ο παιδίατρος στο σπίτι να εξετάσει το μωρό είχα ξεχάσει να φάω.

Για πιο λόγο θυμήθηκα τον θηλασμό τώρα; Μέρες το σκέφτομαι…Βλέπω στο facebook την Ομάδα Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας των Σερρών, πόσο πρόθυμες είναι εκεί οι μητέρες να βοηθήσουν κάθε κοπέλα που ξεκινάει να θηλάζει. Στα πλαίσια της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού, η Ομάδα Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Σερρών με την υποστήριξη του Συλλόγου "Σερραιες Μανούλες" διοργάνωσε ομιλία με θέμα "Μητρότητα, Θηλασμος και Σύγχρονη Γυναίκα". Ομιλήτριες ήταν, η γνωστή σε όσες θηλάζουν,  η Παπαδήμα Αγλαϊα, Διεθνώς Πιστοποιημένη Σύμβουλος Γαλουχίας (IBCLC) και η κα Μιχαηλίδου Ελισάβετ Σύμβουλος Θηλασμού του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλαδος (La Leche League Greece). Εκεί η κυρία Παπαδήμα μας είπε για ένα μωράκι που δεν ήθελε να θηλάσει…που έκανε τον θηλασμό σχεδόν απαγορευτικό! Και όμως μετά από συνεχή προσπάθεια και επιμονή της μητέρας, μία μέρα το μωρό άρχισε να θηλάζει κανονικότατα και χωρίς δυσκολία.

Μία η ομιλία…και μία η "Φατμακιουλ". Μην γελάτε καθόλου! Σε αυτό το τούρκικο σίριαλ, με το όποιο παραδέχομαι ότι έχω κολλήσει αρκετά, μου έκανε πολύ εντύπωση μια συγκεκριμένη σκηνή. Η Ασού γεννά στο νοσοκομείο…και δείχνει την γιατρό να της μιλάει για το θηλασμό και ότι ΠΡΕΠΕΙ να θηλάσει!!! … και αναρωτιέμαι…ποιος έλληνας σκηνοθέτης…πιο ελληνικό σήριαλ έχει αναφέρει έστω και λίγο τον θηλασμό…έχει έστω μία σκηνή με την μάνα να θηλάζει το μωράκι της.

Κατηγορούμε τα τούρκικα σίριαλ…είναι τόσο καλογυρισμένα. Τόσο σωστά σκηνοθετημένα. Τέλεια μουσική επένδυση. Χωρίς καν ερωτικούς στοίχους…μόνο μουσική. Οι ηθοποιοί παίζουν τόσο φυσικά…χωρίς υπερβολές στις κινήσεις και στις εκφράσεις τους. Και δεν υπάρχουν σκηνές με σεξ…ακόμα και όταν αναδεικνύουν παράνομες σχέσεις δεν υπάρχουν σκηνές σεξ! Πάντα το έλεγα πως μαρέσουν τα τουρκικά σίριαλ…και ας λένε…τα προτιμώ από τα μεξικάνικα! Και δυστυχώς, είναι πολλές φορές καλύτερα και από τα ελληνικά σίριαλ. Δεν ξέρω…όπως λέει ο Βασίλης στην Τουρκία τώρα με λίγα λεφτά κάνεις χλιδάτα σίριαλ. Εδώ μάθανε όλοι στα πολλά λεφτά…και με το χτύπημα της κρίσης δεν μπορεί κανείς να κάνει πολλά πράγματα. Όμως μπορούμε τουλάχιστον να αναδεικνύουμε κάπου και τις ομορφιές αυτής της χώρας…την ουσία…και ναι…την μητρότητα και τον θηλασμό…έχει βαρεθεί ο κόσμος πια τα μίση και τα πάθη…τις παράνομες σχέσεις…την εγκληματικότητα…το σεξ… σεξ…σεξ παντού! Έλεος…στο «Μπρόυσκο» για παράδειγμα από τα πρώτα επεισόδια ξέραμε πως η πρωταγωνίστρια πήγε με τον κύπριο και παράτησε τον κρητικό. Καλέ κρατήστε λίγο σασπένς…πιο πολύ τηλεθέαση θα είχατε αν ο κύπριος τελικά την έριχνε στο 50στό πχ επεισόδιο!!! Εδώ.. καθημερινά καθηλωμένοι στην τηλεόραση μας, βλέπουμε για δεύτερη σεζόν τον έρωτα της Φατμακιούλ και του Κερίμ και ακόμα σεξ δεν κάνανε…και βάλανε και στεφάνι!!!

Ξέφυγα από το θέμα μου… ας αφήσω τα τουρκικά σίριαλ. Ήθελα να πω πως στην χώρα μας δεν έχουμε εικόνες θηλασμού!!! Όχι δεν έχουμε…έχουμε Χριστούγεννα από τον Νοέμβριο. Γεμίζουν οι βιτρίνες χριστουγεννιάτικα στολίδια. Τα γιορτάζουμε 2μήνες!!! Γιορτάζουμε τον άγιο Βαλεντίνο. Και γω τον γιορτάζω! Αλλά πέφτουν τόσα λεφτά…πολλά λεφτά στις βιτρίνες…στις διαφημίσεις…ακόμα ίσως και σε μερικά σίριαλ ή εκπομπές που πάνε με το πνεύμα των ημερών. Γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας. Βγαίνουμε έξω οι γυναίκες…λες και καταπιεζόμαστε όλη την υπόλοιπη χρονιά. Και έρχεται η ημέρα του ταυτόχρονου θηλασμού…γιορτάζουμε την μητρότητα και το θηλασμό. Τόσο τρυφερή και άκρως αγχολυτική εικόνα! Και διαβάζω… «Μα είναι show ο θηλασμός;»  ένα κείμενο που αναφέρεται  στην ημέρα ταυτόχρονου πανελλαδικού θηλασμού. 

(http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.society&id=28957)

Γιατί ρε παιδιά…είναι τα Χριστούγεννα show; Είναι η γέννηση του Χριστούς; Είναι show οι ερωτευμένοι που αγκαλιάζονται και φιλιούνται στις πλατείες; Μήπως να το απαγορέψουμε και αυτό…είναι επιδειξίες οι ερωτευμένοι! Ή οι γυναίκες…που έχουν ξεφύγει…να μην γιορτάζουν ρε…πολλά δικαιώματα πήραν!

Εγώ μια μαμά που δεν θήλασα όσο θα ήθελα…απαιτώ και στηρίζω το να γιορτάζεται ο θηλασμός! Να θυμόμαστε που και που ότι υπάρχει και κάνει καλό…και στο παιδί και στην μάνα…και στον σύζυγο ακόμα (βλέπε ψυχολογία της συζύγου!). Ο θηλασμός προστατεύει την γυναίκα από τον καρκίνο και επαναφέρει την μήτρα στην αρχική της θέση! Και μόνο για αυτούς τους λόγους επιβάλλεται να τον γιορτάζουμε! Και γιατί όχι…σε μία Ελλάδα που γιορτάζει και προβάλει τα πάντα με τόση υπερβολή…ε ας υπερβάλουμε και εδώ!

Ναι…εκνευρίζομαι και εγώ με εκείνες τις μάνες που επειδή θηλάζουν νομίζουν ότι είναι οι καλύτερες μάνες του κόσμου και κατακρίνουν τις άλλες. Ναι μου την δίνει όταν κατεβάζουν επιδειχτικά την μπλούζα τους για να θηλάσουν. Σαν να λένε…κοιτάξτε με…εγώ θηλάζω…μπορώ…και αδιαφορώ αν με κοιτάτε. Μα ο τρόπος που το κάνουν είναι που προκαλεί τα βλέμματα περισσότερο! Θα σας πω ένα περιστατικό. Έχουμε πάει στο δήμαρχο Σερρών με το συμβούλιο του συλλόγου «Σερραίες Μανούλες» να ζητήσουμε ένα γραφείο για να έχουμε μία έδρα. Ενώ συζητάμε, ο Αλέξανδρος αρχίζει και βαριέται. Θέλει αγκαλιά. Τον σηκώνω και αρχίζω και κάνω βόλτες μέσα στο γραφείο. Η Ελισάβετ (ναι κορίτσι για εσένα γράφω πάλι!) έχει ήδη σηκωθεί πιο πριν με τον Ιωάννη στην αγκαλιά της. Πάω δίπλα της και ξαφνιάστηκα λέγοντας της «Ρε συ…θηλάζεις;!!!». Κανένας δεν την πήρε χαμπάρι. Μα κανένας! Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν είναι σωστό επειδή κάποιες μητέρες τραγικοποιούν και μεγιστοποιούν τον θηλασμό να τον αποκλείουμε σαν ιδέα. Γιατί αυτέ οι μητέρες είναι λίγες…

Δεν είναι η κατακραυγή ή ο ρατσισμός που δέχονται οι θηλάζουσες…αν και υπάρχει!. Δεν είναι η επίδειξη. Αν και όταν στην παραλία κάποιες επιδεικνύουν το στήθος τους δεν έχουμε πρόβλημα…εκεί είμαστε φιλελεύθεροι και μοντέρνοι. Είναι η προσπάθειά τους να μεταδώσουν την τέχνη του θηλασμού και το πόσο καλό κάνει. Αυτό είναι όλο. Μια κίνηση συμβολική. Μία όμορφη συνάντηση. Μια γιορτή. Που γίνεται ταυτόχρονα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Από τις μεγαλουπόλεις έως το ακριτικό νησάκι.

Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν; Πριν γράψεις ή κριτικάρεις μια κίνηση μάθε πρώτα για αυτήν. Μία απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο που τόσο αγαπάς θα ήταν αρκετή για να μάθεις πιο είναι το μήνυμα! Είναι δυνατόν τέτοιου είδους κίνηση να μην κρύβει ένα μήνυμα από πίσω;

Ίσως αν δεν έχεις γίνει μητέρα και αν δεν έχεις θηλάσει να μη τα βλέπεις όπως εγώ… τόσο ρομαντικά…οκ! Δεκτό! Αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα να γιορτάζει και να διεκδικεί αυτά που αγαπάει και είναι σημαντικά για αυτόν. Πόσο μάλλον για το παιδί του…ή ακόμα για τα παιδιά που θα γεννηθούν στο μέλλον…  

Alex the lion is 3!!!

Αύριο ο Αλέξανδρος έχει γενέθλια…

Στα πρώτα του γενέθλια που ήταν μωράκι, τα έκανα σπίτι. Είχαν έρθει λίγοι φίλοι και συγγενείς  αλλά ίσα ίσα που χωρούσαμε. Οι άντρες την βγάλανε στο μπαλκόνι, να καπνίζουν παρόλο που ο καιρός δεν βοηθούσε… Οκτώβρης μήνας βλέπεις. Τα παιδάκια που ήρθαν ήταν περίπου ίδια ηλικία με τον Αλέξανδρο. Μόλις που μπουσουλούσαν ή πιανόντουσαν για να σηκωθούν. Οπότε δεν χρειαστήκαμε μεγάλο χώρο για να παίζουν και να τρέχουν. Το σαλόνι μας ήταν αρκετό.

Την επόμενη χρονιά τα κάναμε σε παιδότοπο. Ήταν υπέροχα. Τα πιτσιρίκια το ευχαριστήθηκαν. Και εμείς το ευχαριστηθήκαμε. Βέβαια οι φίλοι που καλέσαμε ήταν λίγοι. Δεν είναι καιρός για πολλά έξοδα. Προτίμησα να καλέσω μόνο τα παιδάκια που παίζει ο Αλέξανδρος και να αφήσω τις δικές μου υποχρεώσεις στην άκρη. Σκεφτείτε πως ο Αλέξανδρος μόλις που ξεκινούσε να παίζει με άλλα παιδάκια. Σε αυτήν την ηλικία προτιμούν να παίζουν μόνα τους. Έτσι λοιπόν ξέδωσαν τα παιδάκια στον παιδότοπο και πλήρωσα και εγώ όσα μπορούσα. 

Από πέρυσι μέχρι φέτος ο μικρούλης μας έχει αλλάξει ριζικά. Πριν ήθελε να εξερευνεί τα παιχνίδια μόνος του αγνοώντας το ομαδικό παιχνίδι που εξελισσόταν δίπλα του. Τώρα κάνει σαν τρελός όταν βλέπει παιδάκια. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που συστήνεται όταν πλησιάζει… «Αλί! Φίλος!» δηλαδή «Αλέξανδρος! Φίλος!».  Τώρα τελευταία το λέει και «Αλέαντος! Καουζάκης! Φίλος!». Τον παρατηρώ που δίνει τα αυτοκινητάκια του, όταν το άλλο παιδάκι δεν έχει, για να παίξουν.  Μην ξεχνιόμαστε όμως, τον mc queen τον έχει πάντα αυτός! Είναι και που τώρα με τον σύλλογο αποχτά ο Αλέξανδρος νέους φίλους, αποχτά και η μαμά φίλες! Οπότε αυξήθηκαν οι καλεσμένοι μας. Δύσκολο να το κάναμε σε παιδότοπο. Στο διαμέρισμα επίσης αδύνατο. Και ενώ πλησίαζε η γιορτή του στις 30 Αυγούστου μου ήρθε η ιδέα να το κάνω στο σπίτι της πεθεράς μου, στο χωριό, στην αυλή.

Προετοίμαζα το πάρτι αρκετές μέρες πριν. Αυτή την φορά το θέμα μας θα ήταν ο Alex, το λιοντάρι της Μαδαγασκάρης, μιας και γιορτάζουμε και το όνομά του.

 

ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ

Τύπωσα τα γράμματα ALEX με λεοπαρδ αποχρώσεις και τα κρέμασα στο δέντρο της αυλής. Δανείστηκα από την φίλη μου την Σοφία που ασχολείται με στολισμούς γάμου και βάφτισης, τις λαχανί της γάζες. 

Δείτε την δουλειά της εδώ: https://www.facebook.com/FoZiS.Zygos?fref=ts. Βρήκα και τα ολόλευκα, υπερδιπλα, σεντόνια μου και έκανα ένα υπέροχο τραπέζι για τον μπουφέ, που ολοκλήρωσα με ένα μεγάλο Alex στη μέση.

ΜΠΟΥΦΕΣ

Εδώ είχα την βοήθεια της πεθεράς μου, η οποία ανέλαβε και μου έκανε ένα κέικ για τους μεγάλους, ενώ εγώ έφτιαξα ατομικά κεκάκια που διακόσμησα με ζαχαρόπαστα για τους μικρούς. Μου έφτιαξε επίσης και δύο πίτσες. Με την βοήθεια της μητέρας μου, έφτιαξα με σφολιάτα την κοτόπιτα που μου πρότεινε η φίλη Κική (αχ αυτές οι σερραίες μανούλες!!! Θα σας γράψω συνταγή...) και έγινε πεντανόστιμη! Τις πιατέλες μου τις διακόσμησα με μεγάλα πλαστικά ζωάκια! Τύλιξα χάρτινα χωνάκια που απεικόνιζαν τον Άλεξ το λιοντάρι και τα γέμισα με πατατάκια και γαριδάκια! Τα μικρά ξετρελάθηκαν. Ο Βασίλης ανέλαβε και έκανε τις κρύες μπουκίτσες τοστ με ζαμπόν και κασέρι. Καφές, αναψυκτικά, χυμοί και μπύρες. Οι χαρτοπετσέτες, τα ποτηράκια και τα πιατάκια ήταν όλα σε πορτοκαλί και λαχανί χρώμα. Σκέφτηκα πως δεν υπάρχει λόγος να βγάλουμε γυάλινα ποτήρια και πιάτα…αποφύγαμε έτσι το πλύσιμο πιάτων στο τέλος και δεν αναστάτωσα και την πεθερά μου.

ΔΩΡΑΚΙΑ

Κατέβασα από ένα site το 1, το 2 και το 3 από τι ταινίες της Madagascar, καθώς και ένα επεισόδιο με τους πιγκουίνους. Τα έβαλα όλα μαζί σε ένα dvd. Το πρώτο δωράκι για τους φίλους μας.

Πήρα από το Jumbo μία σακούλα με ζωάκια της ζούγκλας. Πολύ οικονομική συσκευασία. Τα έβαλα το καθένα σε κάτι ξεχασμένα πουγκάκια που είχα. Να και το δεύτερο δωράκι.

Από το Jumbo πήρα επίσης μικρά μπαλονάκια σε στικ που φουσκώσαμε μια μέρα πριν με τον κουνιάδο μου. Θέλει γερά πνευμόνια και ο θείος Σταύρος δεν καπνίζει!

ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Σε ένα πάρτι με θέμα τον Alex το λιοντάρι και τα ζώα της ζούγκλας δεν θα έλειπε το facepainting!!! Η φίλη μου η Ζωή ήρθε και έδωσε μία άλλη νότα χαράς στο πάρτι μας. Μικρά παιδάκια και μεγάλα παιδάκια αφέθηκαν στα χέρια της και μεταμορφώθηκαν! Ενημερωθείται για την δουλειά της εδώ 

 Πέρυσι η φίλη μου η Ρανια έκανε για το πάρτι της κορούλας της, της Σοφίας μία Πινιάτα με χαρτόκουτα. Τα παιδάκια ενθουσιάστηκαν. Προσπαθούσαν με τόση αγωνία να την σπάσουν και όταν έπεσαν οι καραμέλες και οι σοκοφρέτες δεν προλάβαιναν να τα μαζεύουν! Οπότε είπα να επιχειρήσω να φτιάξω και εγώ μία πινιάτα. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα πώς να φτιάξω μία από χαρτί, νερό και αλευράκι!.

Δείτε εδώ:  http://www.marymary.gr/blog/item/958?tmpl=component&print=1

Τη γέμισα με καραμέλες, ζελεδάκια και σοκολατάκια που ήταν συσκευασμένα. Θα την σπάγαμε στην αυλή και δεν ήθελα να πέσουν στο χώμα και να τα μαζεύουν από κάτω. Οπότε πρόσεξα να είναι όλα σε νάιλον συσκευασία. Όταν ανακοίνωσα ότι ήρθε η ώρα να την σπάσουμε, τα παιδιά ήταν μέσα στην χαρά. Ούτε που κατάλαβα πότε τα μάζεψαν όλα από κάτω. Και είχε νυχτώσει κιόλας…

Όλα ήταν τέλεια. Περάσαμε υπέροχα και μικροί και μεγάλοι. Ήρθαν φίλοι αγαπημένοι. Γέμισε η αυλή της πεθεράς μου με παιδικές φωνούλες και το χάρηκε πολύ που έγινε στο σπίτι της. Αυτό φυσικά που με έκανε ακόμα πιο χαρούμενη ήταν ότι ήταν και η μανούλα μου στο πάρτι μας. Έτυχε να ταξιδέψει για Έβρο και στο γυρισμό για Κέρκυρα, πρόλαβε και το πάρτι μας. Οπότε ο Αλέξανδρος ήταν μαζί με φίλους αλλά και μαζί με τις αγαπημένες του γιαγιάδες, τη γιαγιά Μαρία και τη γιαγιά Λίτσα.

Ο Αλέξανδρος ήταν καταενθουσιασμένος! Άνοιξε δώρα. Έσβησε κεράκια. Έφαγε τούρτα. Χόρεψε και έπαιξε με τους φίλους του. Περιττό να πω πως το βράδυ έπεσε ξερός! Αλλά και εγώ ήμουν πολύ ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Το προετοίμασα τόσες μέρες…σαν να είχα βάπτιση αισθανόμουν. Και ένοιωσα πολύ περήφανη όταν την επόμενη μέρα μου σχολιάζανε οι φίλοι πόσο όμορφα πέρασαν.

Αύριο όμως είναι η ημέρα των γενεθλίων του. Μπορεί το πάρτι μας να το κάναμε τον Αύγουστο όμως δεν θα παραλείψουμε να τα γιορτάσουμε και τον Οκτώβριο με τους συμμαθητές του στο παιδικό σταθμό.

Παρήγγειλα υπέροχα ντόνατς για από  

SS DONUTS - ΜΑΓΕΙΡΑΣ ΟΕ 

(2ο χλμ Περιφερειακής Οδού Σερρών - Θεσσαλονίκης,  τηλ. 2321037004). 

Έβαλα και κάποια παραπάνω για τις δύο δασκάλες του και τις μαγείρισσες. 

Έγραψα ξανά το dvd με τις ταινίες της Μαδαγασκάρης, 

που χάρισα στο πάρτι, και για τα παιδάκια της τάξης. 

Αυτήν την φορά βρήκα στο διαδίκτυο και εκτύπωσα μάσκες με τους ήρωες της Μαδαγασκάρης. Πιστεύω ότι θα σκαρώσουν ένα παιχνίδι φορώντας τες.

Δείτε εδώ

 

Τα ντόνατς, το dvd και την μάσκα θα τα βάλω σε μικρά λαχανί σακουλάκια που θα διακοσμήσω με ένα καρτελάκι που έχει ένα μήνυμα από τον Αλέξανδρο.

Αύριο είναι η μεγάλη μέρα λοιπόν…με το ζόρι κρατιέμαι να μην πλακώσω τα ντόνατς. 
Ο Βασίλης έφαγε ήδη δύο!!!


 Ρίξτε μια ματιά στην δουλειά μου με ένα κλικ στο happymomentsbyria

Ο Αλέξανδρος πάει χολείο

Έχει πόσες μέρες που όλο λέω να γράψω και όλο κάτι γίνεται και τα αναβάλω. Αλλά πως είναι δυνατόν να μην γράψω για την μεγάλη αυτή εμπειρία που ζούμε…ο Αλέξανδρος πάει σχολείο!

Η αλήθεια είναι πως ήμουν σχεδόν σίγουρη πως δεν θα δυσκολευτούμε. Βλέποντας πόσο πολύ θέλει να βρίσκεται ανάμεσα σε παιδάκια, μιας και μοναχούλης του στο σπίτι βαριέται τρελά, σκεπτόμουν πως δεν θα του λείψω καθόλου και θα είναι πολύ εύκολη η προσαρμογή του. Πόσο λάθος έκανα…

Πήραμε τσάντα και παγούρι, φυσικά mc queen! Μιλούσαμε, πολλές ώρες κάθε μέρα, για το πόσο διασκεδαστικό θα είναι το σχολείο. Που θα έχει και άλλα παιδάκια για να παίζει. Πως η μαμά θα πηγαίνει στην δουλειά και για να μην βαριέται μόνος του στο σπίτι, θα πηγαίνει σχολείο. Μέχρι και για τα παιδάκια που θα κλαίνε λέγαμε. Θα πήγαινε ο Αλέξανδρος, θα τα αγκάλιαζε και θα τους έλεγε πως και η δική του μαμά είναι στην δουλειά και να μην στενοχωριούνται. Γιατί πάντα έρχεται η μαμά!!!

Πρώτη μέρα. Γύρω στις 8:00 τον ξυπνάω. «Αλέξανδρε…έλα να πάμε τουαλέτα και να πλύνουμε δοντάκια!» Πετάχτηκε με μια χαρά που έτριβα τα μάτια μου. Βρε λες να είναι τόσο εύκολο τελικά; σκέφτηκα… Ντυνόμαστε και παίρνουμε το καρότσι. Στο δρόμο μιλάμε για την κυρία Μάγδα, την δασκάλα του Αλέξανδρου,  που είχαμε γνωρίσει όταν κάναμε την εγγραφή. Ώσπου φτάνει εκείνη η ώρα…που πρέπει να τον αφήσω και να φύγω. Είχα διαβάσει βέβαια πως πρέπει να είμαι σύντομη και αποφασισμένη. Πως όσο καθυστερώ και μένω μαζί του, το κάνω ακόμα πιο δύσκολο για αυτόν. Ο Αλέξανδρος όμως δεν μου δίνει σημασία! Μπαίνει μέσα στην αίθουσα και η δασκάλα μου γνέφει να φύγω διακριτικά. Κλείνει η πόρτα του σχολείου και χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου αρχίζω και κλαίω. Στρίβω στην γωνία και βρίσκω την φίλη μου την Ελευθερία που ήρθε για συμπαράσταση. Αυτή γελάει μεν…αλλά μου συμπαραστέκεται γιατί τα έχει περάσει. Καθόμαστε για καφέ στο διπλανό μπουγατσατζίδικο. Πόσο καλά αισθανόμουν που ο Αλέξανδρος δεν έκλαψε. Βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να απομακρυνθώ. Πρώτη μέρα είναι αυτή. Ώσπου μετά από 50 περίπου λεπτά μου τηλεφωνεί η Μάγδα. «Έλα να τον πάρεις. Δεν έχει σταματήσει να κλαίει και θα ναι τραγικό για αυτόν αν τον κρατήσω και άλλο». Τρέχω γρήγορα στο παιδικό και βρίσκω έναν παραπονιάρη Αλέξανδρο με κατακόκκινα ματάκια. Η Μάγδα μου εξηγεί ότι η προσαρμογή θα είναι δύσκολη. Ότι πρέπει να είμαι δυνατή και ότι η αυριανή μέρα θα είναι πιο δύσκολη επειδή ο μικρός μου πλέον ξέρει ότι θα πάει σχολείο και η μαμά δεν θα είναι εκεί. Αγκαλιάζει τον Αλέξανδρο και του λέει «Είδες που σου είπα πως θα έρθει η μαμά σου; Να τη! Την πήραμε τηλέφωνο και αμέσως ήρθε!» θέλοντας μάλλον να του δείξει πως ότι του λέει η δασκάλα του είναι αλήθεια.

Την δεύτερη μέρα ξύπνησε πάλι με την ίδια χαρά. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι μου έλεγε συχνά «Κοντά μου μαμά! Δεν θέλει δουλειά!» εννοώντας να μείνω κοντά του στο σχολείο και να μην πάω δουλεία. Εγώ φυσικά του έλεγα πως δεν γίνεται αυτό. Στο σχολείο δεν πάνε μαμάδες και πρέπει να πάω και στην δουλειά! Αλλά μόλις τελειώσω θα πάω να τον πάρω να πάμε σπίτι να κάνουμε αγκαλίτσα. Η άφιξή μας στην τάξη ήταν τραγική…χτυπιόταν και έκλαιγε αλλά με σκληρή καρδιά τον άφησα, έκλεισα την πόρτα και έφυγα γρήγορα. Έκατσε όμως δύο ολόκληρες ώρες. Όταν πήγα να τον πάρω τον πήρε το παράπονο. Η Κατερίνα, η δεύτερη δασκάλα του τμήματος, μου είπε ότι είναι λιγάκι παραπονιάρης αλλά θα το ξεπεράσουμε και αυτό…είναι η εβδομάδα προσαρμογής και μπορεί να πάρει και μήνα! Τον αγκάλιασε και του ζήτησε να της δώσει ένα φιλάκι. Ο Αλέξανδρος παρόλο που ήθελε να φύγει, την αγκάλιασε, την φίλησε και όταν του είπε «Αύριο θα σε περιμένω…» της είπε ΝΑΙ!!!

Ξεκίνησε το σχολείο στις 9 Σεπτεμβρίου και την Δευτέρα 14 Οκτωβρίου ήταν η πρώτη μέρα που δεν έκλαψε ούτε όταν πήγε, ούτε όταν πήγα να τον πάρω! Πριν όμως έρθει αυτή η ένδοξη μέρα προηγήθηκε προσπάθεια και από τις δασκάλες αλλά και από τους γονείς.

Ο Αλέξανδρος βιώνοντας την εμπειρία του να είναι κάπου χωρίς τους γονείς του, αντιδρούσε, έκλαιγε, δεν έτρωγε, δεν ήθελε να κάτσει στο τραπέζι, ότι ζητούσε το ζητούσε με νευρικό τρόπο και ήταν ιδιαίτερα γκρινιάρης. Όπως μου ανέφεραν οι δασκάλες του, ενώ έπαιζε το θυμόταν που και που και τον έπιανε το παράπονο. Δεν μας πείραζε που δεν έτρωγε. Εξάλλου έχει μάθει να τρώει πιο αργά και δύσκολα θα έμπαινε σε πρόγραμμα. Όμως το ότι δεν μπορούσε να ζητήσει αυτό που θέλει με ήρεμο τρόπο μας προβλημάτισε. Παρασκευή ήταν που η Μάγδα μου μίλησε για αυτό. Έχει μια μόνιμη άρνηση και γκρινιάζει για το παραμικρό. Ενώ όλα τα παιδάκια κάθονται να φάνε, εκείνος κλαίει. Του είπε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να φάει αρκεί να μην κλαίει, όπως του έλεγε και όλες τις προηγούμενες μέρες. Εκείνη την μέρα όμως του είπε ότι δεν του δώσει πιάτο μιας και δεν θέλει να φάει. Και μόλις γύρισε την πλάτη της, εκείνος πήρε το πιάτο του και άρχισε να τρώει. Αντίδραση ε;!!! Τόσο μικρούλης και τόσο πεισματάρης! Αν και σε πρώτη φάση μου κακοφάνηκε που η δασκάλα του μου επισήμανε τα αρνητικά χαρακτηριστικά του γιου μου (πληγώθηκε η Ελληνίδα Μάνα βλέπεις!) έβαλα αυτήν την σκέψη στην άκρη και την ρώτησα… «Πες μου τι πρέπει να κάνω!;». Μα είναι και λογικό ε…οι δασκάλες έχουν 25 παιδάκια δε μπορούν να τους κάνουν τα χατίρια…ο Αλεξανδράκος μας είναι ένας και ακόμα και όταν του χαλάμε το χατίρι, ασχολούμαστε πάλι μαζί του!

Ακολούθησε ένα σαββατοκύριακο με πολύ δουλεία…Και εγώ και ο Βασίλης προσπαθούσαμε να του δείχνουμε πως αν μας ζητήσει κάτι ευγενικά έχει περισσότερες πιθανότητες να το αποχτήσει. Μάλιστα για να το καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για μας να μην μας γκρινιάζει…κάθε φορά που το έκανε, τον αγκαλιάζαμε, τον φιλούσαμε και του λέγαμε πόσο χαρούμενοι είμαστε που μας το ζήτησε χωρίς φωνές! Δεν ήταν εύκολο. Αλλά όταν ήρθε η Δευτέρα… δικαιωθήκαμε.

Τον πήγα στο σχολείο. Μία μικρή θεατρική γκρίνια μέχρι να μπει στην αίθουσα. Σταμάτησε φυσικά στα 2-3 λεπτά. Όταν πήγα να τον πάρω, μπήκα στην αίθουσα και τον φώναξα να έρθει κοντά μου. Εκείνος, ως συνήθως, πάει να κλάψει αλλά τον προλαβαίνει η Μαγδα και του λέει να μου δείξει το χαμογελάκι που είπαν πως θα κάνει όταν με δει. Τι γλυκός Θεέ μου!!! Πρέπει να σας το δείξω αυτό το χαμόγελάκι να λιώσετε στα γέλια! Προς μεγάλη μου χαρά οι δασκάλες του μου είπαν ότι έχει τεράστια αλλαγή. Άλλο παιδί! Τρώει…παίζει…δεν κλαίει…

Δεν ξέρω τι έπαιξε περισσότερο ρόλο. Εγώ και ο Βασίλης που προσπαθήσαμε να μην είμαστε νευρικοί, και με υπομονή να του αλλάξουμε λίγο την τακτική του; Η Μάγδα που παρόλη την γκρίνια του εκείνη δεν λύγισε και του «έσπασε τον τσαμπουκά»…ή ο έρωτας του για την κυρία Κατερίνα; Που την βλέπει ακόμα και στον ύπνο του; Ότι και να είναι ο Αλέξανδρος μεγάλωσε…σε λίγες μέρες θα γίνει τριών. Μεγάλωσε…άλλαξε!

Την Δευτέρα το απόγευμα καλέσανε εμάς τους γονείς  στο παιδικό σταθμό να μας ενημερώσουν για τον τρόπο λειτουργίας του. Εκεί μας μίλησαν και οι δύο δασκάλες του Αλέξανδρου. Τι πρέπει να προσέχουμε. Τι δεν πρέπει να παρεξηγούμε. Τι να είμαστε σε θέση να συζητήσουμε. Πάντα όμως για το καλό των παιδιών. Όπως μας είπαν, η ηλικία 2.5 με 3 ετών είναι λίγο δύσκολη. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά να έχουν ένα φάκελο γεμάτο εργασίες και να μάθουν τον εθνικό ύμνο. Σε αυτήν την ηλικία πρέπει να μάθουν να τηρούν κάποιους κανόνες. Να τρώνε. Να παίζουν χωρίς φασαρίες. Να μοιράζονται. Να πηγαίνουν τουαλέτα. Να κοινωνικοποιούνται. Αυτός είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία τέτοια τάξη.

Αυτή ήταν η πρώτη μας εμπειρία με το σχολείο. Έχουν περάσει αρκετές μέρες και χαίρομαι που ο Αλέξανδρος συνεχίζει να ξυπνάει με χαρά για να πάμε στον παιδικό σταθμό. Τώρα όμως χωρίς παραπονάκια. Αυτό σίγουρα σημαίνει ότι περνάει καλά. Και έχει ηρεμήσει. Έχει προοδέψει και η ομιλία του μέσα σε τόσο λίγες ημέρες. 

Πήραμε και ποίημα…αυτό πάλι που το πας!!! 

«είμαι τώρα ένα παιδάκι, 

μα μια μέρα θα με δείτε, 

που θα γίνω φανταράκι 

και θα με χειροκροτείτε»

Αυτό το «χειροκροτείτε γλωσσοδέτης μου μοιάζει!!! 

Θα σας χρωστάω βίντεο!

Στα παιζάκια…

   

Αυτό το καλοκαίρι πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Δεν ξάπλωσα ούτε λεπτό στην ξαπλώστρα μου στην παραλία. Δεν έκανα ηλιοθεραπεία. Δεν ευχαριστήθηκα τον καφέ μου. Δεν μαύρισα από την μέση και κάτω. Ήμουν όμως όλη την ώρα μέσα στο νερό. Αγκαλίτσα με τον Αλέξανδρο ή παρατηρώντας τον να κάνει φιλίες και να επιπλέει με τα μπρατσάκια του. Αν και το να είσαι τόσες ώρες μέσα στο νερό και κάτω από τον ήλιο είναι αρκετά κουραστικό, ήταν κάτι που διασκέδασα. Μαζί με τον Αλέξανδρο έκανα και εγώ γνωριμίες

Όταν ανεβήκαμε στο φερυ ήταν μεσημέρι και ήμασταν κουρασμένοι από το δρόμο. Έκανε και ζέστη. Ο Αλέξανδρος ήθελε να κάνει βόλτες γύρω γύρω στο φερυ. Δύσκολο να τον κυνηγάς και να έχει και ντάλα ήλιο. Ο Βασίλης δεινοπάθησε. Και δεν περνουσε και η ώρα…

Στις διακοπές μας βρήκαμε δύο παραλίες που είχαν σχετικά ρηχά νερά και την προτιμούσαν οικογένειες με μικρά παιδιά. Στις “Αλυκές”, που ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι μας, ήταν ο φίλος μας ο Αλέξανδρος με την μαμά του που κατάγεται από την Αλβανία και τον μπαμπά του που ήταν κερκυραίος. Στο “Κοντογυαλό” ήταν ο λίγο μεγαλύτερος  Κωνσταντίνος με τους γονείς του που έκαναν και αυτοί διακοπές στην Κέρκυρα και καταγόταν από την Λάρισα. Ομολογώ ότι κάθε φορά που πηγαίναμε για μπάνιο αγωνιούσα και εγώ μαζί με τον Αλέξανδρο αν θα βρούμε τους φίλους μας εκεί.

Ο λόγος που εδώ και καιρό σκέπτομαι να γράψω για όλο αυτό είναι οι καλές και οι κακές εντυπώσεις από γονείς και παιδάκια αντίστοιχα. Ξέρω πως οι ψυχολόγοι λένε ότι δεν πρέπει να επεμβαίνουμε στις συναναστροφές των παιδιών μας πέρα από όταν πάνε να γίνουν σοβαροί καβγάδες αλλά η ελληνίδα μάνα κρατιέται; Δεν κρατιέται!

Θα σας αναφέρω μερικά περιστατικά. Ο πατέρας μου για να μην τρέχουμε πρωί και απόγευμα σε μακρινές παραλίες μας πρότεινε να πάμε στις Αλυκές. Άνοιξε εκεί ένα μαγαζί, τύπου αναψυκτήριο, και μαζεύονται πολλά παιδάκια. Εντάξει είναι κοντά στην πόλη και τα νερά δεν είναι όπως στην άλλη πλευρά αλλά μας βόλεψε. Πηγαίναμε ή το πρωί που ξυπνούσαμε αργά για να προλάβουμε μέχρι να κάψει ο ήλιος ή το απόγευμα αν βαριόμασταν να ξαναφύγουμε πιο μακριά. Συνήθως τα απογεύματα ήταν εκεί ο μικρός Αλέξανδρος. Στις 17.00 σχολούσαν οι γονείς του από την δουλειά και τον πηγαίνανε αμέσως για μπάνιο. Μόλις έξι μήνες μεγαλύτερος από τον δικό μας Αλέξανδρο. Πως έγινε η γνωριμία… κάποια στιγμή που ήμουν με τον Αλέξανδρο στη θάλασσα και παίζαμε με τον “sou sou doroki” (ένα ιαπωνικό ράλι στο cars 2) μας πλησίασε ο Αλέξανδρος να δει με τι παίζει ο δικός μου Αλέξανδρος. Λέω να τον λέω Καρπουζάκη για να καταλαβαίνεται για ποιον μιλάμε. Ο Καρπουζάκης που λέτε μες την χαρά. «Μαμά Φίλος!» φώναζε. Του έδινε το αυτοκινητάκι και ο άλλος του έδωσε να παίξει με την βαρκούλα του. «Πως σε λένε εσένα;» ρώτησα τον μικρό… «Αλέξανδρος!» μου απαντάει ο μπαμπάς του που τον παρακολουθούσε από λίγα μέτρα. Είπα και εγώ ότι έχουν ίδιο όνομα. «Από τότε που βγάλαμε τον δικό μας Αλέξανδρο, όλο Αλέξανδρους βρίσκουμε. Τελικά δεν είναι και τόσο σπάνιο» μου λέει ο πατέρας. Αυτό ήταν! Έγιναν φίλοι. Μετά μπήκε η μαμά του μέσα να κάνει αλλαγή… Μιλήσαμε λίγο όσο έπαιζαν τα μικρά μας. Αυτή προσπαθούσε να τον ταΐσει αλλά ο Αλέξανδρος προτιμούσε να παίζει με τον Καρπουζάκη. Όταν πλέον άρχισε να πέφτει ο ήλιος λέει στα μικρά «Πάμε έξω να παίξουμε;». Εκείνα φυσικά και ξεσηκώνονται. Βγαίνουμε στη παραλία και πάει η κοπέλα και φέρνει δύο τσάντες με παιχνίδια. Καρότσια, φτυάρια, κουβαδάκια, … χαμός! Ο δικός μου ξετρελάθηκε! Κάποια στιγμή έβγαλε ένα κέικ το οποίο ο Αλέξανδρος δεν το έδωσε σημασία, ο Καρπουζάκης όμως πήγε και το άρπαξε αμέσως. «άστον» μου λέει όταν πήγα να τον φωνάξω… «ο Αλέξανδρος δεν θα το φάει!». Πολύ συμπαθητικό ζευγάρι και ακόμα πιο συμπαθητικό το αγοράκι τους που μοιραζόταν με τον δικό μας τα παιχνίδια του και έπαιζαν με τις ώρες.

Στην ίδια παραλία πιο πριν τρία κοριτσάκια γύρω στα 5 έπαιζαν με εκείνες τις σανίδες που έχουν τα παιδάκια στο κολύμπι και τις μπάρμπι τους. Ο Αλέξανδρος τις παρατηρούσε αρκετή ώρα και όλο και πήγαινε πιο κοντά. Μάλλον του έκανε εντύπωση το έντονο χρώμα της σανίδα…έμοιαζε με βάρκα. Δεν τις ενοχλούσε όμως. Απλώς πλησίασε και παρατηρούσε. «Πάμε να φύγουμε…έρχεται αυτός!» λέει το ένα κοριτσάκι. Πηγαίνουν πιο πέρα και ο Αλέξανδρος χωρίς να καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητος πλησιάζει ξανά. Τότε το ίδιο κοριτσάκι τον μουτζώνει! Και φεύγουν ακόμα πιο μακριά. Τόσην ώρα απλά παρατηρούσα από απόσταση. Όταν τον είδα να απορεί γιατί φεύγουν τα κοριτσάκια τον πλησίασα και τον πήρα αγκαλίτσα. «Τα κοριτσάκια είναι πιο μεγάλα…έχουν άλλα παιχνίδια αγάπη μου…έλα να κάνουμε μπουλμπουλήθρες!» του είπα. Και φυσικά ο Αλέξανδρος αμέσως ξεχάστηκε! Πόσο άσχημη εντύπωση μου έκανε αυτό το κοριτσάκι. Αν συνεχίσει να έχει τέτοιους τρόπους…θα έχει θέματα στο μέλλον…

Μια άλλη φορά στην ίδια παραλία πάλι ο Αλέξανδρος βαρέθηκε μέσα στο νερό και είπε να εξερευνήσει την παραλία. Βρίσκει εκεί δυο μαμάδες, που τα λέγανε στις ξαπλώστρες τους και μπροστά τους είχαν αραδιασμένα όλα τα παιχνίδια των παιδιών τους. Ο μικρός πάει προς τα εκεί και κολάει με ένα περιπολικό. Ήθελα να το πάρει να παίξει. Σημειώστε ότι καθόμασταν δίπλα τους. Αυτές απλά τον κοιτούσαν. Πάω κοντά τον τραβάω ευγενικά λέγοντας του ότι αυτά τα παιχνίδια δεν είναι δικά μας και μου λέει η μία με ύφος «Όχι τίποτα άλλο αλλά τα έχω πλύνει!». Δεν της απάντησα και τον πήρα με το ζόρι και έφυγα.

Οι ίδιες μαμάδες την επόμενη μέρα που ο Αλέξανδρος πήγε πάλι να κάνει εξερεύνηση…και τους έλεγε διάφορα αλαμπουρνεζικα και ξαφνικά του ξεφεύγει και κατουράει εκεί μπροστά τους. Βλέπω την σκηνή και τρέχω να τον μαζέψω ακούγοντας την μία να λέει… «Το φεγγάρι τα έχει πειράξει όλα!». Μιλάμε για ούτε 3^ων χρονών παιδάκι!!! Έλεος δηλαδή!!! Πως θα τους φαινόταν αν κάποιος φερόταν έτσι στα δικά τους παιδιά; Πάλι δεν μίλησα και τον άρπαξα να πάμε μέσα για μπάνιο.

Αυτές οι δυο κυρίες είχαν από ένα γιο η καθεμία. Γύρω στα 5-6 ετών μάλλον. Ο Αλέξανδος τους βλέπει να παίζουν και κλασσικά φωνάζει «Στα παιζάκια μαμά!». Ήθελε να πάμε εκεί. Και πάλι απλώς τους κοιτούσε να παίζουν και ιδιαίτερα αυτόν που κρατούσε μία βάρκα. Ας τον ονομάσουμε Σάκη. Ο Σάκης παίρνει χαμπάρι ότι ο Αλέξανδρος χαζεύει τη βάρκα. «Τι θέλει και με κυνηγάει;» με ρωτάει. «Του αρέσει απλά η βάρκα σου» του λέω. Τότε ο Σάκης άρχισε να κάνει φιγούρες με την βάρκα μπροστά στο προσωπάκι του Αλέξανδρου και ενώ εκείνος χαιρόταν γυρνάει με ένα ύφος και του λέει … «Μην χαίρεσαι! Δική μου είναι!!!». Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα!!! Ενοχλημένος λοιπόν ο Σάκης από την παρουσία μας λέει στον φίλο του να πάνε αλλού.  Λίγο αργότερα ήρθε η αδερφή μου με τον Ανδρέα να κάνουν μαζί μας μπάνιο. Έπαιξαν με την θεια και το θειο…κάνανε πολλά μαζί. Κάποια στιγμή πλησιάζει ο Σάκης και δείχνει στον Αλέξανδρο επιδεκτικά την βάρκα. Ο Αλέξανδρος όμως δεν του έδωσε σημασία. «Δεν την θέλει» του λέω. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την φάτσα του εκείνη την ώρα. Ήταν προφανές πως ήθελε πάλι να κάνει τον μικρότερό του να ζηλέψει. Τι λυπηρό για ένα παιδί να συμπεριφέρεται έτσι. Προφανώς έτσι έχει μάθει να αποσπά το ενδιαφέρον των άλλων.

Στην άλλη παραλία, τον Κοντογυαλό, γνωρίσαμε τον Κωνσταντίνο. Έπαιζε με τον μπαμπά του λίγο παραπέρα από εμάς. Σκάβανε λακκούβες και φτιάχνανε κάστρα. Οπότε πήγαν και τα δικά μου αγόρια εκεί, μπαμπάς και γιος, και παίζανε όλοι μαζί. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος είχε ένα μεγάλο νεροπίστολο. Τράβηξε αμέσως την προσοχή του Αλέξανδρου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνου του έδειχνε πώς να το χρησιμοποιεί. Την επόμενη μέρα ήταν πάλι εκεί. Ο Αλέξανδρος μπήκε στο νερό με το φουσκωτό αυτοκίνητό του. Πιο μέσα ήταν ο Κωνσταντίνος με το φουσκωτό αεροπλάνο του. Κάναμε ανταλλαγή φουσκωτών μέσα στο νερό. Πολύ καλό παιδάκι και αυτό. Παίξανε πόσην ώρα μαζί. Μιλήσαμε λίγο με το ζευγάρι. Καλοπροαίρετοι άνθρωποι!

Τελευταιο βράδυ πήγαμε στο κανόνι για μία τελευταία μπύρα με τους γονείς μου. Ο Αλέξανδρος έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του. Πήγε στην διπλανή παρέα που ήταν τουρίστες. Ήταν δυο ζευγάρια, με ένα κορίτσι 15-16 ετών και άλλα τρία παιδιά μικρότερα από αυτήν αλλά μεγαλύτερα από τον Αλέξανδρο. Ο δικός μας τους έδειχνε τα αυτοκινητάκια του και τους έλεγε πως λένε το καθένα. Το Μακ Κουιν, τον Φρατζέσκο, τον Ραούλ… Προσπάθησα να τον πάρω να μην τους ενοχλεί αλλά δύσκολο να ξεκολλήσει. Δεν υπήρχε και κανένας στα μέτρα του. Και τότε το κορίτσι σηκώνεται και κάθεται στο πάτωμα γονατιστή δίπλα στον Αλέξανδρο και μου λέει «Don’t worry…I’ll play with him!». Κανονικό babysitting …δεν σας λέω τίποτα. Βέβαια αναρωτιέμαι…ποια δικιά μας 16χρονη θα έκανε κάτι ανάλογο; Η Χάιντι λοιπόν ήταν πολύ καλή. Ήταν από την Νορβιγία και έκανε διακοπές στην Κέρκυρα. Μας έκανε εντύπωση που ήξερε και αυτή τον κεραυνό Μακ Κουιν. Ποιος δεν τον ξέρει άραγε…

0

Θυμάστε που σας έλεγα πιο πάνω για τον Αλέξανδρο που στο φερυ μας έτρεχε συνεχεία; Που λέτε στον γυρισμό φύγαμε πρωί. Είχε δροσιά. Μόλις μπήκαμε μέσα στο σαλόνι βρήκαμε εάν ζευγάρι με δύο παιδάκια. Είχα πάρει μερικά αυτοκινητάκια για να απασχολείται. Βγάζει όλα τα αυτοκινητάκι του στο τραπέζι…μαζεύονται και άλλα παιδάκια, φέρνουν τα δικά τους αυτοκινητάκια. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Ο Βασίλης ήπιε το καφεδάκι του έξω κάνοντας τσιγαράκι και προπάντων χωρίς τρέξιμο!!! Καθόμουν και τον παρατηρούσα. Πέρυσι τέτοιο καιρό δεν έπαιζε με τα άλλα παιδάκια. Προτιμούσε να παίζει με ένα μπουκάλι στην θάλασσα…ή να εξερευνεί το γύρο περιβάλλον του. Πάντα όμως μόνος του. Και να που όταν βρίσκει παρέα είναι σαν να μην έχουμε παιδί μαζί μας. Ήσυχος. Ήρεμος. Χωρίς να φοβάσαι ότι θα χτυπήσει κάπου ή θα φύγει. Μεγάλωσε!

Μιλώντας για εμένα…

Πριν αρκετό καιρό είχα γράψει περί φιλίας… μου ρθε να ξαναγράψω λοιπόν.

Το είχαμε κάνει και θέμα στην σχολή γονέων. Όλες οι κοπέλες εκεί ήταν τουλάχιστον μία φορά «καμένες» από κάποια φίλη τους. Εγώ πάλι με την δική μου εμπειρία πάνω στο θέμα, είχα ρωτήσει την Ψυχολόγο μας, αν τελικά έχουμε υπερεκτιμήσει και απομυθοποιήσει την λέξη φιλία. Μήπως τελικά ρε αδερφέ της έχουμε δώσει πολύ μεγάλη έκταση και αξία…μήπως έχουμε τρελές απαιτήσεις από τους φίλους μας; Φίλοι μας είναι όχι αδέρφια μας!

Όλα θα μου πείτε εξαρτώνται από τις περιστάσεις…Από το τι δίνεις και τι παίρνεις… Από την φάση την οποία περνάει ο καθένας μας. Οκ…το δέχομαι!!!

Δεν μου αρέσει να μιλάω για τους άλλους…μου αρέσει να μιλάω για εμένα…

Εγώ που λέτε…έχω ξενερώσει κάποτε με μία “φίλη” μου επειδή λέγοντας ψέματα στους γονείς της και θέλοντας να καλύψει τις αταξίες της, (πήγε βραδινή βολτίτσα με αρραβωνιαστικό συμμαθήτριάς μου!) τα έριξε σε εμένα. Άργησε να γυρίσει σπίτι και είπε πως ξεχάστηκε και ήταν μαζί μου. Εγώ βέβαια έβλεπα το 10ο όνειρο εκείνη την ώρα. Ξαφνικά οι γονείς της από εκεί που με συμπαθούσαν δεν ήθελαν να με βλέπουν μπροστά τους. Θυμάμαι πολύ ψύχραιμα της είχα πει να το τακτοποιήσει γιατί εγώ δεν θα της το έκανα ποτέ αυτό και γιατί απλά θέλω οι γονείς της να μην έχουν λάθος εντύπωση για εμένα. Της άφησα αρκετό καιρό να βρει λύση. Κάποια στιγμή πήρα τηλ σπίτι της και η μάνα της νευριασμένα μου πε πως δεν ήταν εκεί. Το βράδυ που ήρθε στο καφέ να με βρει, μόλις με κοίταξε της είπα «έφαγες Χ» και της έδειξα την πόρτα. Αυτό ήταν… 

Με μία άλλη φίλη…κολλητή…ξενέρωσα γιατί δεν με υπερασπίστηκε σε κάποια συζήτηση που δεν ήταν υπέρ μου. Τώρα που το σκέφτομαι…και ειδικά μετά από τωρινή μας επικοινωνία, ξέρω πως έκανα βλακεία. Δεν έπρεπε να είχα απομακρυνθεί. Αλλά χάρηκα όταν έμαθα νέα της και όταν είδα ότι με θυμάται με αγάπη. Βέβαια για να γίνει αυτό…πρέπει να είναι η άλλη πολύ ισορροπημένο άτομο. Να μην έχει απωθημένα. Να μην μένει στο παρελθόν. Όταν δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτε και ζεις ευτυχισμένα γιατί να κρατήσεις κακία σε κάποιον που σου φέρθηκε όμορφα σε όλη την πορεία της σχέσης σας, αλλά ξενέρωσε με κάτι που ίσως να είχες ξενερώσει και εσύ. Μα πόσο τα γουστάρω τέτοια άτομα!

Με μία άλλη φίλη μου…ξενέρωσα και την έκοψα επειδή κατάλαβα ότι μου λέει συνέχεια ψέματα…χωρίς λόγο…για να ζηλέψω;…για να φανεί πιο περιζήτητη από εμένα; …πιο ξέρω γω τι φανταζότανε…. Μην κοιτάτε τώρα που έχω 30 κιλά συν…κάποτε ήμουν πιπίνι! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ανακαλύπτεις ότι η “κολλητή” σου, σου λέει ψέματα. Αυτό θα πει ξενέρωμα!!! Ειδικά όταν είναι μία φίλη που προσπαθείς να την ανεβάσεις ψυχολογικά και την στηρίζεις παντού και πάντα. Έρχεται όμως η στιγμή που απλά την βγάζεις από την ζωή σου και ησυχάζεις!

Έχω πολλές ιστορίες να σας διηγηθώ…ουυυυυ … πολλές κολλητές… πολλές φορές που είχα δίκιο αλλά και πολλές φορές που ήμουν υπερβολική…ή ακόμα και σκληρή. Πιστέψτε με ξέρω που έχω φταίξει και που όχι. Ξέρω επίσης ότι δεν έχω κάνει κακό σε καμία φίλη μου! Μπορεί να απομακρύνθηκα…μπορεί να ξενέρωσα…να θύμωσα…αλλά κακό δεν έχω κάνει σε καμία! Όλες …μα όλες…έχουν ρίξει πολύ γέλιο μαζί μου και έχουν να θυμούνται πολλές όμορφες στιγμές…Το υπογράφω!

Αυτά όμως στα 15…στα 20…στα 25…μετά τα 30 ξέρετε ότι πήζει λίγο το μυαλό (λέμε τώρα) και λόγω της καθημερινότητας δεν υπάρχει διάθεση και χρόνος να τα αναλύεις όλα, τόσο πολύ, όσο στο παρελθόν. 

Όταν κάνεις και οικογένεια οι φίλοι έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτόματα! Λογικό δεν είναι; Τι θα βάλεις πιο πάνω; Το παιδί σου και τον άντρα σου; Ή την φίλη σου; Βέβαια χτυπάω κόκκινα και με τις φίλες οι οποίες κάνουν οικογένεια και εξαφανίζονται!... αλλά άλλο κεφάλαιο αυτό!

Έλεγα λοιπόν ότι αλλιώς ήμουν στα 20 και αλλιώς είμαι τώρα στα 30+. Τότε το ζούσα το δράμα μου…  Ήμουν και λίγο drama queen! Ο θυμός και η απογοήτευση ήταν δυνατά συναισθήματα. Τα ανέλυα…έκλαιγα…φώναζα… Τώρα όμως που είμαι 33…δεν έχω διάθεση να τσακώνομαι και να ξεσπάω…δεν έχω διάθεση όμως και να απολογούμαι! Συνεχίζω να είμαι ανοιχτός άνθρωπος και να ενθουσιάζομαι εύκολα με τους ανθρώπους που μπαίνουν στην ζωή μου. Απλά τώρα όταν με ενοχλεί κάτι…το δείχνω… Πριν το κρατούσα μέσα μου…και τα μάζευα …και στο τέλος έβγαινα και κακιά. Τώρα απλά δεν καταπιέζομαι. Και στην τελική αν κάποιος ή κάποια θέλει να με έχει φίλη να μάθει να με δέχεται και με τα στραβά μου ε; Οι φίλοι δεν είναι γλάστρες να τους λες πράγματα που δεν σου αρέσουν και να χαμογελάνε…οι φίλοι έχουν και προσωπικότητα…μπορούν να κρίνουν και μόνοι τους … και έχουν δικαίωμα να αντιδράσουν όπως θέλουν. Έτσι κάνω και γω. Ξενερώνω  με κάτι…το δείχνω. Θυμώνω με κάτι… το δείχνω! Αν όμως αυτή μου η αντίδραση κάνει τον φίλο ή την φίλη μου να ξεχνά όλα τα προηγούμενα και να βγάζει το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει φιλία εδώ…οκ…σίγουρα δεν υπάρχει…

Δεν είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουν όλοι τις αντιδράσεις μου. Τις εξηγώ βέβαια πάντα όταν είμαι σε φάση να το κάνω και αν φυσικά μου ζητηθεί. Αν και πάλι δεν καταλάβουν δεν θα ζορίσω τον εαυτό μου να αποδείξει ότι δεν είμαι ελέφαντας. Το χω κάνει τόσες πολλές φορές στην ζωή μου που ειλικρινά βαριέμαι. Αλλά δεν κρατώ και κακία σε κανέναν…και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτή που διαγράφει τόσο εύκολα τις φιλίες αν δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Αλλά έτσι είμαι εγώ… είπαμε… μιλάω μόνο για εμένα!

Και μιλώντας για φιλία να σας πω μια ιστορία …

"Κάποτε ήταν δυο φίλες, η Χ και η Ψ…γειτόνισσες! Κάνανε πολύ παρέα. Κάνανε πολύ παρέα και σαν ζευγάρια. Η Ψ να φανταστείτε είχε δώσει τα κλειδιά του εξοχικού της να πηγαίνει η Χ με την οικογένειά της. Κάποια στιγμή η Χ έπιασε δουλειά. Ήταν πολύ ενθουσιασμένη. Ένα απόγευμα η Χ πήρε την Ψ να πανε για ψώνια. Την πήγαινε μέσα από κάτι σοκάκια με το αμάξι και προσπαθούσε να δει μέσα από τις καφετέριες. Όταν η Ψ την ρώτησε τι ψάχνει, η Χ της είπε ότι την φλερτάρει ένας στην δουλεία και ήθελε να τον δει. Η Ψ αισθάνθηκε άσχημα. Το συζήτησε με τον άντρα της και θεώρησε ότι πρέπει να της το κάνει ξεκάθαρο ότι αυτό που έκανε δεν της άρεσε καθόλου και ότι θα μπλέξει αν συνεχίσει. Η Χ την άκουσε και μετά από λίγες μέρες χτύπησε την πόρτα της Ψ και της επέστρεψε τα κλειδιά του εξοχικού λέγοντας της «αν έχετε εσείς οικογενειακά προβλήματα δεν σας φταίμε εμείς!!»   ????????? και μένει η Ψ παγωτό…για να μην πω την λέξη μ******!!!"

Για ένα πράγμα που αισθάνομαι πολύ τυχερή…

είναι που ακόμα έχω κοντά μου τις παλιές μου φιλενάδες!

Τις προάλλες είδα την αδερφούλα μου μετά από πολύ καιρό και μιλήσαμε για πολλά…όπως για το ότι θέλουμε κοντά μας άτομα που να μας αγαπάνε χωρίς να περιμένουν κάτι από εμάς. Άτομα που δεν χρειάζεται να προσέχουμε τι λέμε και πως φερόμαστε μήπως και το παρεξηγήσουν ή κουτσομπολέψουν. Άτομα που να γελάμε μαζί, να χαλαρώνουμε, όχι να είμαστε στην τσίτα! Λόγω δουλειάς και λόγω της κρίσης και των καθημερινών προβλημάτων έχουμε αρκετή πίεση όλοι μας. Ο  ελεύθερος χρόνο μας είναι ελάχιστος και είναι λογικό να θέλουμε να τον περνάμε με άτομα που δεν μας περνάνε από τεστ και δεν μας ψυχολογούν λάθος. 

Μάλιστα….το blog μου λειτούργησε πάλι ψυχαναλυτικά ….