Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

επίσκεψη στην "Ηλιαχτίδα"



Αν και έχω να κάνω μακέτες για κάτι κουτιά λουκουμιών, την εφημερίδα του συλλόγου και μερικά δείγματα για προσκλητήρια προτίμησα να γράψω…γιατί έχω περισσότερο ανάγκη μάλλον να γράψω.
Πριν λίγες μέρες επισκεφτήκαμε με τον σύλλογο την «Ηλιαχτίδα» το Σύλλογο Γονέων και Φίλων Παιδιών με Αυτισμό Ν. Σερρών, για να παραδώσουμε ένα ποσό που μαζεύτηκε από τον αποκριάτικο χορό μας. Εκεί γνωρίσαμε κάποιες μητέρες και μιλήσαμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μεγαλώνοντας παιδιά με αυτισμό.
Η μία είχε μαζί της και τον γιο της. Ένα παλικάρι 19-20 ετών. Καθόταν ήσυχος και σιωπηλός μαζί μας. Θα μπορούσε να είναι ένας απόμακρος νεαρός που δεν είχε και πολύ όρεξη να πιεί καφέ με τόσες γυναίκες. Ψηλός και όμορφος. Ίδιος η μαμά του. Της το είπα και εκείνη χαμογέλασε περήφανη… «να έχουμε το θέμα με τα δόντια του…πάνω σε μία κρίση έσπασε τα δόντια του» μας είπε. «Ε!...αυτό δεν είναι τίποτα…θα γίνει!» είπα. Μα τι χαζή που αισθάνθηκα, όταν στην συνέχεια μας εξήγησε… Δεν έχουν πάει ακόμα στον οδοντίατρο να τα φτιάξουν όχι γιατί φοβάται την νάρκωση και την επέμβαση, αλλά για το μετά. Επειδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τον πιάσει κρίση με το ξύπνημα από την νάρκωση. Αυτό είναι που την φοβίζει και το αναβάλει συνεχώς.
Μας μίλησε για το πόσο αγνός είναι. Ότι δεν έχει πονηριά και δεν μπορεί να σου πει ψέματα. Αντιλαμβάνεται τα πάντα με τον άκρως κυριολεκτική έννοιά τους. Είναι απόμακρος και θέλει το χώρο του. Διεκδικεί όμως ότι θέλει. Και πολλές φορές εκδηλώνει την αγάπη του, ιδιαίτερα αν θέλει να ζητήσει κάτι από την μαμά. «…μερικές φορές μου αρέσει γιατί σκέφτομαι πως αν με καλοπιάνει με πονηριά, για μας είναι ένα βήμα παραπάνω!».
Ύστερα μιλήσαμε για τα δείγματα που μπορεί να εμφανίσει ένα παιδί. Όλες συμφώνησαν πως ένας γονιός δύσκολα καταλαβαίνει τα σημάδια αλλά ακόμα πιο δύσκολα το παραδέχεται. Μέχρι την ηλικία 3-4 ετών όλα έδειχνα φυσιολογικά. Το σοκ που παθαίνει ένας γονιός όταν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίσει είναι τεράστιο. Και ίσως χάνεις αρκετό χρόνο μέχρι να προσαρμοστείς σαν γονιός σε όλο αυτό.
Μετά από το καφεδάκι μας και την συζήτησή μας, γυρίσαμε σπίτια μας. Φαντάζομαι ότι όλες το συζητήσαμε με τους άντρες μας για το πόσο δυνατές μας φάνηκαν αυτές οι μητέρες. Με πόση αξιοπρέπεια και αγάπη αντιμετωπίζουν την δύσκολη καθημερινότητά τους.
Προχτές έκανα μπάνιο τον Αλέξανδρο και προσπάθησα να τον κουρέψω. Σαν ένα 2μιση ετών αγοράκι, ξετρελαίνεται με το νερό και δεν κάθετε ποτέ ακίνητος για να του κόψεις μία τρίχα από τα μαλλιά…πόσο μάλλον να τον κουρέψεις. Όταν στέγνωσα τα μαλλιά του είδα πως δεν έχω κάνει και την πιο ίσια φράντζα. Και το μαλλί του είναι ίσιο (πράσο που λένε) και φαίνεται άσχημα. Τον κοίταζα σκεπτική όταν ο σύζυγος μου με ρώτησε «Τι σκέφτεσαι Ριούλα;» «Τα μαλλιά του! Δεν τα κούρεψα καλά…πρέπει να τον πάμε σε κομμώτρια αλλά πως θα κάτσει!». Ο Βασίλης γέλασε και μου απάντησε «Σιγά ρε Ριούλα…τρίχες είναι!». Και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η μαμά που θέλει να πάει τον γιο της στον οδοντίατρο και φοβάται το ξύπνημα μετά από την νάρκωση. Μα πόσο χαζή είμαι;… σκέφτηκα… τρίχες είναι…μόνο τρίχες!
Θα κλείσω με τα λόγια της… «Και εγώ και εσείς είμαστε μανούλες…η διαφορά είναι πως εσείς κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν τα παιδιά σας και θα ανοίξουν τα φτερά τους… ενώ εμείς θα είμαστε πάντα μανούλες…όσα χρόνια και αν περάσουν θα μεγαλώνουμε πάντα μικρά παιδιά!».
Το χρηματικό ποσό που δόθηκε δεν είναι τίποτα μπροστά στην προσπάθεια που καταβάλουν αυτές οι μητέρες. Λυπάμαι ειλικρινά που πρέπει να παρακαλούν και να ζητούν την συμπαράσταση του κράτους και της κοινωνίας, ενώ θα έπρεπε να τους παρέχονται τα πάντα χωρίς δισταγμό. Εύχομαι μόνο με όλο αυτό το ξεκαθάρισμα που γίνεται στην χώρα μας…να αλλάξει το σύστημα και η παιδεία μας και να δίνεται περισσότερη προσοχή σε τέτοιου είδους περιπτώσεις.




Ο Βασιλιάς Κορονοϊός της Γιώτα Στανελούδη με εικονογράφηση δική μου... κυκλοφορεί ελεύθερα online!!!

Σε περίοδο καραντίνας η  Γιώτα Στανελούδη , παιδαγωγός, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι για να εξηγήσει στην κόρη της τι ζούμε το τελευ...