Ανιχνεύοντας από την Μαρία Σκιαδοπούλου-Μεσημέρη

Η Μαρία Σκιαδοπούλου – Μεσημέρη (η θεία μου!!!) γεννήθηκε στην Κέρκυρα.
Ασχολήθηκε με τη Ζωγραφική, ως αυτοδίδακτη, χρησιμοποιώντας την τεχνική του λαδιού (σε μουσαμά) και δοκιμάζοντας πολλές τεχνικές και υλικά.
Έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: Στην Αναγνωστική Εταιρεία, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, στο ξενοδοχείο «Κορφού Παλλάς» και 4 φορές στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας.
Συμμετείχε στο τριήμερο Σαλόνι Πολιτισμού: Τεχνών (επ) ανάστασις, στο Καφέ – Βιβλιοπωλείο «Πλους».
Η παρούσα έκθεση είναι η πρώτη της ατομική.

Πρόσφατα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο: «Επί χάρτου…ποιώντας».

 Ανιχνεύοντας

Απ' όταν θυμάμαι τη Μαρί, ζωγράφιζε! Εκλάμβανε τη ροπή της για έκφραση ως υπαρξιακή δύναμη, που καθόριζε το ΕΙΝΑΙ της και πώς να την αποποιηθεί; Ανίχνευε μεθόδους – αυτοδίδακτα – εμπλούτιζε το τάλαντό της, σχημάτιζε διεξόδους, διέγραφε σκιές, ακολουθούσε «τερτίπια» του νου της και – όχι σπάνια – πισωγύριζε…

Ήθελε να διακρίνει, εκλεκτικά, το μέγεθος αλλά και το βάθος της πηγής της, να μετουσιώσει το φθαρτό και το υλικό, να κοινωνήσει εσωτερικότητα, να τραφεί νοερά με συμβολισμούς ειδώλων που έρχονταν και παρέρχονταν.
Άφηνε το κενό να περισσέψει, του χρόνου το κενό, διανθίζοντας με συναισθήματα ό, τι κυοφορούσε μέσα της.

Και ξαναρχόταν εκεί: Στο ίδιο σημείο! Στην απαρχή του ΕΙΝΑΙ της, γενεσιουργό αιτία και αφορμή – συνάμα – για να χρωματίσει την παρουσία της πότε αστραφτερά, άλλοτε μέσα στη φύση, δρυΐδη μνήμη, προσπαθούσε μόνη της να αναπτερώσει το ηθικό της!

Σύμβολα, σύμβολα παντού…Ακόμη και στο απλοϊκό περιτύλιγμα των γραμμών όφειλε να αδράξει τη στιγμή της απόδρασης, της έμπνευσης, της άνωθεν σκέπης την ευλογία και να δημιουργήσει, να γεννήσει, να ταράξει τους χλωμούς καθρέφτες των χιλιάδων μορφών.

Κάποτε σώπασε…Αρκεί, είπε. Μέχρι εδώ.

Η ατέρμονη αναζήτηση την ακολουθούσε φλύαρα, μεστά, παραγωγικά. Έδεσε, ξανά, το νήμα και, ως Αριάδνη, εντρύφησε στο δικό της «λαβύρινθο». Τόσα χρώματα, τόσα αρώματα, τόση περίσσια ομορφιάς, πώς να την αφήσει να κατέλθει;

Φώτισε αδιάκοπα και άκοπα το σκοτάδι, απάλυνε τις σκληρές και ανούσιες γραμμές των οριζόντων της και – με φυσική συστολή – ξανά – σχημάτισε τις εικόνες της. Παντού σχημάτισε τις εικόνες της…Σε χαρτί, σε μουσαμά, σε ξύλο, με ό, τι υλικό…Μετρούσε στιγμές, ώρες, μέρες και νύχτες, χρόνια πολλά σε αυτή την ανίχνευση του τρόπου να πει όσα ένιωθε, όσα ζούσε, εκείνα που την περιέλουζαν φως και ανάσα.

Και ιδού: Αποσύρθηκε ξανά, ως δύναμη παιδικής αφέλειας, ως «ανήμπορη» να υψωθεί στο μέτρο των δυνατοτήτων της.

Απολειπόταν η ώθηση, η κραυγή για μια άλλη θέαση του ΕΙΝΑΙ της. Σφράγισε τις αναστολές, απέσυρε από το τοπίο την καληδόνια φύση της, περιηγήθηκε σε μια νέα ατραπό και επανήλθε.

Δριμύτερη; Δεν θα το έλεγα. Απλά ανακοίνωνε το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου και την ανίχνευση ενός νέου.
Πριν αποθησαυρίσει τα έργα της, κράτησε τον ανθό για μας, γι' αυτή την έκθεση!
Ελέω αγάπης, υπάρχει, ζει, νιώθει πως όλα, μα όλα, είναι πια παρελθόν…

Μα και παρόν!
Βιβή Τρύφωνα
Δημοσιογράφος

φυσιολογικός τοκετός VS 65-45% καισαρικές

Μετά από τις αλήθειες της εκπομπής "πρωταγωνιστές" για τις γέννες και τα διάφορα ποστ που διάβασα σε facebook μου ήρθε να γράψω κάτι.

www.protagon.gr 

Πριν γίνω μητέρα έλεγα πως δεν θα ήθελα να γίνω σαν κάποιες άλλες…σαν αυτές που με το που γεννάνε χάνουν το ενδιαφέρον τους για τις φιλικές τους σχέσεις, που παραμελούν την εμφάνισή τους, που ξεχνούν την ύπαρξη του συζύγου και που μιλούν ακατάπαυστα για τις ικανότητες των παιδιών τους. Για παράδειγμα «Όχι πως είναι γιος μου αλλά είναι πανέξυπνος!».

Ήρθε η στιγμή όμως που έγινα και εγώ μητέρα. Με τους προβληματισμούς μου, τα άγχη και τα λάθη μου. Παράλληλα με το ξεκίνημα της μητρότητας άρχισε και η ενασχόλησή μου με τις μαμαδοομάδες των social media. Τρία χρόνια τώρα έχω συνομιλήσει με πολλές μανούλες. Είμαι από τα πρώτα μέλη του συλλόγου «Σερραίες Μανούλες». Συναναστρέφομαι και ανταλλάσσω απόψεις και εμπειρίες με πολλές γυναίκες που απολαμβάνουν ή ζορίζονται με την μητρότητα. Ένα πράγμα όμως έχω καταλάβει… Δεν πρέπει ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ να λες σε μία μητέρα «ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ!». Γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά. Γιατί ο τρόπος που κάνεις εσύ κάτι, και το θεωρείς σωστό, δεν σημαίνει πως είναι και σωστό για κάποια άλλη. Γιατί μια μητέρα ξέρει πότε κάνει λάθος, δεν χρειάζεται να της το θυμίζουμε και να την κατακρίνουμε για αυτό.  Συνήθως οι περισσότερες καθησυχάζονται αν τους πεις «Έκανες ότι μπορούσες…δεν πειράζει!».

Ξέρετε τι σκέφτομαι…όταν οι άντρες μιλάνε για την πιο δυνατή εμπειρία της ζωής τους, το στρατό, παρόλο που έχουν περάσει καταπιεσμένα και δύσκολα, μιλάνε σαν να θέλουν να το ξαναζήσουν από την αρχή όπως ακριβώς το έζησαν. Και τρελαίνονται να μιλάνε για αυτό. Οι γυναίκες τρελαινόμαστε να μιλάμε για την γέννα μας, τον θηλασμό και τις επιτυχίες των παιδιών μας. Αλλά οι γυναίκες είμαστε από την φύση μας λίγο ανταγωνιστικές, ζηλιάρες, ανακατώστρες… χαχαχχα ε ναι αφού είμαστε! Και πάντα τέτοιες συζητήσεις καταλήγουν σε παρεξηγήσεις. Φεύγοντας θα κοροϊδέψουμε η μία την άλλη… «Ακούς εκεί κοιμούνται ακόμα μαζί. Όταν ο άντρας της βρει άλλη να την δω!» ή «Μα καλά έχει το παιδί δόντια και αυτή ακόμα θηλάζει;» ή «Είδες πόσο απόλυτη ήταν για τον γιατρό της; Δεν κοιτάει που έφαγε μαχαίρι!». Κακίες ε; Το έχουμε αυτό οι γυναίκες. Μας αρέσει να κρίνουμε τις άλλες αλλά δεν μας αρέσει να μας κρίνουν εμάς. Η πλάκα όμως είναι ότι όλες μας έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να κάνουμε πράγματα που κοροϊδεύαμε στις άλλες μητέρες. Απλά σπάνια παραδεχόμαστε…

Έλεγα λοιπόν ότι δεν πρέπει ποτέ να λες πάνω σε μία μαμαδοσυζήτηση πως κάποια κάνει λάθος. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να την καθοδηγήσεις να αλλάξει τρόπο για κάτι. Απλώς να της το προτείνεις! Για παράδειγμα δεν είναι ωραίο να λες «Μα καλά δίνεις αυτές τις έτοιμες αηδίες να τρώει το μωρό σου;». Ίσως θα ήταν πιο σωστό να πεις «Γιατί δεν δοκιμάζεις να του δώσεις ρυζόγαλο ή σπιτική κρεμούλα που κάνει και καλό;» και γλιτώνεις και το να γίνεις αντιπαθιτική. Αλλά τι λέω τώρα…αυτά τα θέματα είναι λες και καίνε!!! Γελάω ειλικρινά με το πόσο ευέξαπτες είναι όλες οι μαμάδες όταν αισθανθούν πως κάποιες δεν συμφωνούν μαζί τους. Και εδώ κολλάει η εκπομπή που προανέφερα.

Η εκπομπή μιλούσε για τις καισαρικές και γιατί οι ελληνίδες μάνες δεν γεννούν φυσιολογικά. Και όπως ήταν αναμενόμενο κάποιες δεν κατάλαβαν την ουσία της εκπομπής και θίχτηκαν. «Γιατί τόσος ντόρος με την καισαρική; Δηλαδή εμείς που γεννήσαμε με καισαρική δεν είμαστε μάνες;».

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΕΔΩ

Ποιος είπε πως η καισαρική δεν είναι σημαντική; Αν δεν ήταν αυτή πολλά παιδιά δεν θα είχαν γεννηθεί ζωντανά! Εννοείται πως είναι απαραίτητη μέθοδος. Εννοείται πως όπως κάθε χειρουργείο, έτσι και η καισαρική ζώσει ζωές. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει πάντα το δικαίωμα της επιλογής; Εννοώ υπάρχουν γυναίκες που τρέμουν και στη σκέψη μόνο της γέννας. Που είναι συνειδητή επιλογή η καισαρική. Που δεν θέλουν να γεννήσουν φυσιολογικά. Το προγραμματίζουν με τον γιατρό τους και γενούν με επισκληρίδιο ή ολική νάρκωση. Αφού έτσι νοιώθουν καλά κάνουν. Αφού έτσι τους βολεύει τι μας νοιάζει εμάς; Πολλές από αυτές είναι και σκληρά εργαζόμενες μητέρες. Επαγγελματίες που δεν έχουν την άνεση των αδειών. Που πρέπει να προγραμματίσουν τις δουλειές τους. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι το ίδιο και για όσες επιλέγουν να γεννήσουν φυσιολογικά; Δεν θα έπρεπε ο γιατρός να είναι ουδέτερος; Να μην καθοδηγεί την γυναίκα προς την καισαρική αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος; Αμφισβητεί κανείς τις έρευνες; Στην εκπομπή ειπώθηκε το εξής: «Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ένα επιτρεπτό ποσοστό καισαρικών είναι 15%, όταν στην Ελλάδα στα ιδιωτικά κέντρα έχουμε 65% καισαρικών και 40% καισαρικών στα δημόσια νοσοκομεία». Τραγικό; Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι ένα τεράστιο ποσοστό γυναικών στην Ελλάδα θα προτιμούσε να είχε γίνει αλλιώς… Να είχε ενημερωθεί σωστά. Να μην είχε πανικοβληθεί ακούγοντας μόνο τον δικό της γιατρό. Να είχε περιμένει λίγο ακόμα περιμένοντας τους δικούς της πόνους και κατά συνέπεια να γεννήσει φυσιολογικά. Γιατί έτσι ήθελε! Ήθελε να γεννήσει φυσιολογικά! Και αν κάποιοι γιατροί δεν θέλουν να χάσουν το διήμερό των διακοπών τους ή επαναπαύονται στην σίγουρη νίκη μιας καισαρικής (όχι όλοι οι γιατροί! Αλλά όπως οι έρευνες δείχνουν αρκετοί…) και ακόμα αν κάποιοι θεωρούν αυτήν την γυναίκα παλιομοδίτισσα και μαζόχα… είναι γούστο της και καπέλο της ρε παιδιά!!!

Η εκπομπή αυτή δεν είχε σκοπό να ελαχιστοποιήσει την αξία της κάθε μάνας που γέννησε με καισαρική. Είτε από επιλογή είτε από κινδύνους. Μην το παίρνετε προσωπικά κορίτσια…κανείς δεν θέλει να σας μειώσει. Εννοείται πως ο τρόπος που γεννάμε δεν μας καθορίζει ως μάνες… τι να το κάνω εγώ που μερικές γεννάνε φυσιολογικά αλλά πετάνε τα παιδιά τους στα σκουπίδια;

Τι θέλω να πω…

Αν ο Θεός σου χαρίσει την ευκαιρία να μείνεις έγκυος... Κάνε ότι θέλεις όσο κυοφορείς. Γέννα με όποιον τρόπο θέλεις. Θες να θηλάσεις; Οκ! Δεν θες; Πάλι οκ! Μεγάλωσε το παιδί σου όπως θέλεις ...όπως είναι το σωστό για εσένα!

Αλλά να είναι όλα δική σου επιλογή! Όχι των άλλων...όχι γιατί έτσι βολεύει κάποιους άλλους!

Ξέρω πως σε φάση πανικού θα ακούσεις μόνο τον γιατρό ή σε άλλη φάση την μαμά σου... τις φίλες σου...την παιδίατρο... Έτσι πρέπει...να τους ακούς...αλλά ας έχεις φροντίσει πρώτα να ενημερωθείς και από αλλού! Για να ξέρεις να κρίνεις πότε υπάρχει και άλλος τρόπος. Και αφού ενημερωθείς τότε θα ξέρεις ποια απόφαση είναι σωστή για εσένα!