Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

χειροποίητες μάλλινες δημιουργίες...



Ζηλεύω τρελά τις φίλες που μπορούν και φτιάχνουν τα ρούχα ή τα αξεσουάρ τους μόνες τους. Μία τέτοια φίλη είναι η Μαρία. Πολύ δραστήρια κοπέλα. Μαμά τεσσάρων παιδιών, ενεργό μέλος του Συλλόγου «Σερραίες Μανούλες», μέλος του χορευτικού συγκροτήματος του Συλλόγου «Βλάχοι και Φίλοι Λαϊλιά» και απίστευτα θετικός άνθρωπος. Μέσα σε όλα, ξεκίνησε πριν λίγο καιρό να ράβει. Κάθε φορά που την έβλεπα  φορούσε πάντα κάτι ιδιαίτερο. Αυτή φυσικά γελούσε επειδή, όπως μετά μου εξηγούσε, ήταν κάτι παλιό που είχε πρόσφατα επιδιορθώσει.
Στις περσινές απόκριες μου έραψε δύο γιελεκάκια για εμένα και τον Αλέξανδρο. Είχαμε πει να ντυθούμε cowboy και cowmama! Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο! Με λίγα μέτρα ύφασμα εγώ και ο γιος μου ήμασταν ασορτί.
Και τώρα τελευταία ξεκίνησε να πλέκει. Πάμε μια μέρα για καφέ και κάνει η κυρία εμφάνιση με μία χοντρή ζεστή μπεζ  μάλλινη σάρπα! Αχ πόσο μου άρεσε!
Τις προάλλες μιλούσαμε στο facebook και της πρότεινα να κάνει το δικό της Blog. «Δεν ξέρω από αυτά Κάντο εσύμου είπε και δεν έχασα την ευκαιρία.
Και το   whenmarycreates.blogspot.gr/ είναι γεγονός!!!

Κασκόλ, σκουφάκια, τσάντες, κολιέ και βραχιόλια από μαλλί σε διάφορες χρωματικές συνθέσεις είναι μερικά από αυτά που θα βρείτε σε αυτή τη σελίδα. Ένα θα σας πω… η Μαρία κάνει θαύματα με τις βελόνες της!!!




Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Ένας μικρός Άη Βασίλης



Η πρώτη γιορτή Χριστουγέννων στο παιδικό σταθμό ήταν υπέροχη. Η αλήθεια είναι πως και τίποτα να μην κάνανε τα παιδάκια για εμένα πάλι υπέροχη θα ήταν. Το μικρό μου αγοράκι έκανε φίλους…έγινε μέρος μίας ομάδας…έμαθε να συνεργάζεται και να μοιράζεται…
Απίστευτο  δεν είναι; Μέχρι πριν λίγους μόνο μήνες θέλαμε μεταφραστή για να καταλάβουμε τι θέλει να μας πει. Με το που ξεκίνησε το σχολείο λύθηκε και η γλώσσα του. Τώρα τίποτα δεν του ξεφεύγει. Είναι η περίοδος που πρέπει να προσέχουμε πως εκφραζόμαστε και τι λέμε…γιατί από μικρό και από τρελό, που λένε, μαθαίνεις την αλήθεια!
Μέχρι να ξεκινήσει το σχολείο κάναμε προσπάθειες για να βγάλουμε το πάμπερς. Την μία πήγαινε στην τουαλέτα την άλλη μου τα έκανε στο πλακάκι. Την πρώτη κιόλας εβδομάδα στο σχολείο κόψαμε το πάμπερς της ημέρας…λίγο αργότερα και το βραδινό! Αυτό με την τουαλέτα μου φάνηκε δύσκολο. Όμως απ’ ότι κατάλαβα ο Αλέξανδρος το έκοψε από μόνος του όταν αισθάνθηκε πραγματικά έτοιμος.
Και από εκεί που τον παρακαλούσαμε να κάτσει στο τραπέζι και να φάει μαζί μας. Να σταματήσει για λίγο το παιχνίδι και να φάει μόνος του χωρίς να τα κάνει όλα χάλια γύρω του… έμαθε να τρώει συγκεκριμένες ώρες, παρέα με τα άλλα 24 παιδάκια της τάξης του. Έφαγε και μπιζέλια! Ψαρόσουπα! Βραστά λαχανικά! Και δώστου 10αρια ο Αλέξανδρος. Κάθε φορά που τρώει το φαγητό του η δασκάλες του γράφουν ένα νούμερο στο χεράκι του. Αν έχει ζωγραφισμένο σπιτάκι οι μαμάδες καταλαβαίνουμε ότι δεν έφαγε και να φάει στο σπίτι. Επειδή όμως ο αγαπημένος μας αριθμός είναι το «8», έχουμε κάνει συμφωνία με την κυρία Κατερίνα να μας βάζει «8» όταν τρώει όλο του το φαγητό. Και «8+» είναι το «10»!
Πέρα από τις μανούλες του συλλόγου που κάνουμε παρέα και ο Αλέξανδρο παίζει με τα παιδάκια τους, τώρα έχουν μπει στην ζωή μας και νέες μαμαδοφίλες! Οι μαμάδες των συμμαθητών του Αλέξανδρου. Και δημιουργήθηκε από το πουθενά ένα νέο παρεάκι. Ο Κωνσταντίνος, ο Ηλίας, ο Λευτέρης… είναι κάποια από τα φιλαράκια του γιου μου. Να σας πω όμως και αυτό… μέσα από 13 κορίτσια όταν ρωτάμε τον Αλέξανδρο ποια είναι η πιο όμορφη, αλλάζει αμέσως φάτσα του, παίρνει το ντροπαλό του και μας απαντάει «Η Δέσποινα!». Αν τον ρωτήσεις πάλι ποια είναι το κορίτσι σου θα σου πει «η Ιωάννα». Μάλλον δεν έχει κατασταλάξει ακόμα…χοχοχοοχ
Τις προάλλες εγώ και ο Βασίλης ήμασταν άρρωστοι. Κλειστήκαμε μέσα το Σαββατοκύριακο. Ενώ ο Αλέξανδρος έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του και εμείς ήμασταν κουκουλωμένοι με τις κουβέρτες γυρνάει με ένα ύφος και μας λέει «Εγώ αύριο θα πάω στον παιζότοπο…με τον Κωνσταντίνο, τον Ηλία και το Λευτέρη!». Γελάμε εμείς και τον ρωτάω «Σώπα καλέ! Και πως θα πας; Εμείς είμαστε άρρωστοι!». «Θα πάω με την μαμά του Κωνσταντίνου! Κατάλαβες;». Κοίτα να δεις!!!
Καλά… μας εκπλήσσει μέρα με την μέρα… Επαναλαμβάνομαι το ξέρω…κάθε φορά που γράφω για τον Αλέξανδρο λέω ότι μεγάλωσε! Αλλά όσο περνάει ο καιρός κάνει όλο και περισσότερα πράγματα που δείχνει ότι γίνεται ανεξάρτητος! Ξεκίνησα να γράφω για την γιορτή των Χριστουγέννων…θέλω να κουκουβαδίσω λιγάκι και εγώ η μάνα…
Κάποιες μέρες πριν την γιορτή μας έδωσε η δασκάλα το ποίημα για την γιορτή.

«Τα Χριστούγεννα ήρθαν τώρα,
με χαρές πολλές και δώρα,
που ο Χριστούλης τα χαρίζει
και όλους μας καλοκαρδίζει!»

Δεν χρειάστηκαν πολλές επαναλήψεις για να το μάθει ο Αλέξανδρος. Βέβαια το «καλοκαρδίζει» δεν είναι και ότι πιο εύκολο να πει. Παρόλα αυτά όμως έλεγε το ποίημα του όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Κάθε φορά που τον έπαιρνα όμως από το σχολείο η κυρίες του μου λέγανε «Να τον μάθεις το ποίημα!». Μα το λέει! Εμ δεν το έλεγε.
Και έρχεται η ημέρα της γιορτής. Οι δασκάλες μας είχαν πει να μην είμαστε πολλά άτομα αλλά για τον Αλεξανδράκο μας μαζευτήκαμε αρκετοί…οι γονείς μου, η πεθερά μου, εγώ και ο κουνιάδος μου! Ήταν πολύ ωραία να βλέπεις τόσα μικρά αγιοβασιλάκια μαζεμένα. Σε κάποια φάση δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω τον γιο μου ανάμεσα σε τόσα μικρά παιδάκια ντυμένα στα κόκκινα. Ήταν όμως κύριος. Πήγε αμέσως και έκατσε δίπλα στα άλλα παιδάκια. Παρατηρούσε τον κόσμο. Πολλοί μαζευτήκαμε σου λέει εδώ μέσα!
Την γιορτή ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος, ο φίλος του. Δύσκολο να πάρεις την πρώτη κρυάδα…αλλά ήταν αποφασισμένος! Πήρε το μικρόφωνο και με σιγουριά είπε το ποίημα του. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα παιδάκια, δύο δύο, πιασμένα χέρι χέρι. Ώσπου έρχεται η σειρά του Ηλία και του Αλέξανδρου. Ο Ηλίας όμως δεν πλησίασε τα παιδιά και δεν ανέβηκε να πει το ποίημα του. Δεν είναι πιστεύω για το ποίημα. Δεν είναι παιδάκι που ντρέπεται. Απλώς δεν γούσταρε ρε αδερφέ την πολυκοσμία! Το καλό είναι φυσικά που δεν τον πίεσε η μαμά του. Δεν ήθελε…δεν πειράζει! Το χειρότερό μου είναι όταν βλέπω μαμάδες να πιέζουν τα παιδιά τους σε τέτοιες καταστάσεις. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ούτε εμένα θα μου άρεσε να με στήσουν ντε και καλά και να πρέπει να μιλήσω μπροστά σε κόσμο… Μην κοιτάτε τώρα που μεγάλωσα και δεν μαζεύομαι μερικές φορές…μικρή ήμουν πολύ κλειστό παιδάκι.
Έτσι λοιπόν ο Αλέξανδρος πήγε να πει μόνος του το ποίημα. Και παρόλο που ήταν ο μόνος που δεν είχε ταίρι, το είπε. Και το είπε και καθαρά! Και πήρε και μεγάλο χειροκρότημα!!! Μόλις συνειδητοποίησε τι γίνετε, τρέχει κάθετε στην θέση του δίπλα στα αλλά τα παιδάκια και αρχίζει να βουρκώνει «Μαμααααα!». Στρεσαρίστηκε νομίζω. Τόσην ώρα περίμενε να έρθει η σειρά του. Τι τραβάνε και αυτά τα μικρούλια…
Ύστερα τραγουδήσανε όλα μαζί και χορέψανε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ήταν όλα τους για φάγωμα. Μικρούλικα ανθρωπάκια χαμογελαστά. Και όταν η Μάγδα τους είπε ότι δίπλα έχει έρθει ο Άη Βασίλης με τα δώρα…όπου φύγει φύγει! Αφού ο Αλέξανδρος πέρασε από μπροστά μας και κανένας δεν τον πήρε χαμπάρι.
Πήγε και χώθηκε που λέτε μπροστά στα πόδια του. Κάθε φορά που ο Άγιος Βασίλης (ο εφεδρικός…ο πρώτος σε επιλογή μας την έκανε. Το έμαθα αργότερα!) έβγαζε ένα δώρο από το σάκο, ο Αλέξανδρος το παρατηρούσε και ρωτούσε αν είναι ο Mc Queen που κολυμπάει! Άκουγε άλλο όνομα… απογοητευόταν…ξανά πάλι…άλλο δώρο…άλλο όνομα…απογοήτευση. Μέχρι που ακούει Αλέξανδρος! Το παίρνει και εκεί επιτόπου το ανοίγει. Άμα δεν ήταν mc Queen πιστεύω ή θα έβαζε τα κλάματα ή θα το επέστρεφε. Βλέπει όμως πως είναι όντως αυτό το αυτοκινητάκι που κολυμπάει «Μαμά!!! Mc Queen που κολυμπάει! Mc Queen που κολυμπάει!». Το ανοίγουμε αμέσως. Το δοκιμάζει. Το επεξεργάζεται. Κάποια στιγμή έχουν φύγει τα περισσότερα παιδάκια. Και μένω άφωνη με την ευγένειά του. Πλησιάζει τον Άγιο Βασίλη και του λέει «Σε ευχαριστώ Άγιε Βασίλη που μου έφερες τον Mc Queen που κολυμπάει!» …κάγκελο ο Άη Βασίλης. «Τίποτα αγόρι μου!» του λέει και του χαϊδεύει το μαγουλάκι του τρυφερά. Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος τύπος, που δεν ξέρω ποιος είναι, θα θυμάται πάντα τα χαμογελαστά προσωπάκια όλων αυτών των παιδιών. Αλλά σίγουρα θα θυμάται και τον Αλεξανδράκο μου.
Τελειώνει η γιορτή και σκέφτομαι…μωρέ σιγά…μου λέγανε ότι θα συγκινηθώ πολύ στην πρώτη γιορτή…με λένε και κλαψιάρα! Ούτε έκλαψα ούτε τίποτα. Μπράβο μου. Και πάμε σπίτι όλοι μαζί και το συζητάμε ξανά και ξανά. Και γυρνάει ο Βασίλης από την δουλεία. Τρώμε και όταν μένουμε οι δυο μας του δείχνω τον γιο μας στην κάμερα. Εκεί να δεις κλάμα η μάνα…




Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Δαχτυλίδι Fusing



Αλλάζει η χρονιά  και τρέχουμε όλοι στο δέντρο για να δούμε τι άφησε ο Αϊ Βασίλης για τον Αλέξανδρο. Και τι έκπληξη…Ο αντρούλης μου έχει πάρει και ένα μικρό δωράκι για εμένα! Τον τελευταίο καιρό σπάνια κάνουμε δώρα ο ένας στον άλλον… όλα για το παιδί! Αλλά ποια γυναίκα δεν τρελαίνεται για δώρα. Και εγώ ειδικά τρελαίνομαι για τα μεγάλα δαχτυλίδια! Δεν με νοιάζει να είναι ακριβό. Θέλω μόνο να είναι εντυπωσιακό.
Πάντα πίστευα ότι μια γυναίκα μπορεί να κάνει την διαφορά φορώντας όμορφα μπιζού. Ακόμα και αν τα ρούχα είναι total black, ένα εντυπωσιακό δαχτυλίδι ή μακριά φανταχτερά σκουλαρίκια ή ένα βαρβάτο κρεμαστό, μπορούν να κάνουν την διαφορά. Ε…το δαχτυλίδι μου είναι ακριβώς αυτό! Είναι κόκκινο, γυάλινο, μεγάλο και έχει υπέροχα νερά του fusing και μερικά μικρά μεταλλικά κομματάκια  που δίνουν μια αστραφτερή πινελιά. Το λάτρεψα…όχι μόνο γιατί είναι όμορφο…αλλά γιατί ήταν μια απρόσμενη έκπληξη! Και γιατί ήταν από τον Βασίλη μου!!!
Επισπευτείτε τον "ΥΑΛΟΣ" και μάθετε για την τέχνη του fusing. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα υπέροχα αντικείμενα θα βρείτε εκεί. Έπιπλα, καθρέπτες, φωτιστικά κοσμήματα και πολλά άλλα φτιαγμένα με φαντασία και μεράκι από τον Αχιλλέα Κυριακίδη, Επιμορφωτή κατασκευαστη βιτρό, fusing - ψηφιδωτού inglasien.



Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Ανασκόπηση 2013



Πέρασαν και οι γιορτές…έφυγε ακόμα ένας χρόνος και άλλος ένας μόλις που εμφανίστηκε. Το 2013 τα είχε όλα νομίζω… είχε χαρές και πίκρες…είχε νεύρα και στιγμές ηρεμίας…είχε ημέρες βαρεμάρας και στιγμές υπερκόπωσης! Παίζει πολύ η λέξη ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ τώρα τελευταία και είπα να κάνω και εγώ την δική μου…

Αρχικά να πω πως το «13» είναι το αγαπημένο μου νούμερο. 13 Μαΐου είναι της Αγίας Γλυκερίας. 13  Ιουνίου είναι τα γενέθλια του Βασίλη μου. Και 13 Αυγούστου είναι τα γενέθλια της μανούλας μου. Οπότε ποτέ δεν θεώρησα αυτήν την χρονιά γρουσούζικη.
Τη χρονιά που πέρασε έχασα την δουλειά μου. Αρχικά μειώθηκαν οι μέρες…και μετά τα μεροκάματα. Μέχρι που σταμάτησα τελείως. Ξέρω πως για κανέναν δεν είναι εύκολο να χάνει την δουλειά του. Έπιασα δουλειά εκεί το 2004, όταν ήρθα για να μείνω στις Σέρρες. Πολλά χρόνια. Ξέρω όμως πως αν δεν υπήρχε όλη αυτή η οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, εγώ θα ήμουν ακόμα εκεί. Για αυτό και μόνο το λόγο δεν το πήρα προσωπικά. Έκλεισε όμως ένας κύκλος…πέρα από την δουλειά, είναι και οι άνθρωποι, η συνήθεια… και πάντα όταν γίνεται αυτό νοιώθεις περίεργα.
Χάνοντας την δουλεία μου όμως, ανακάλυψα ξαφνικά πως υπάρχουν κάποια άλλα άτομα που πιστεύουν σε μένα. Τη χρονιά που πέρασε αισθάνθηκα ιδιαίτερα δημιουργική γιατί η δουλειά μου ταξίδεψε από την πόλη των Σερρών σε όλη την Ελλάδα, μέσα από το στήσιμο ενός περιοδικού, μέσα από συσκευασίες που κοσμούν ράφια τουριστικών καταστημάτων και μέσα από τις αφίσες μεγάλων πολιτιστικών γεγονότων του τόπου μας. Δημιουργική αισθάνθηκα και μέσα από τα προσκλητήρια και τους στολισμούς γάμων και βαπτίσεων. Υπέροχο συναίσθημα να βοηθάς και να βάζεις το χεράκι σου στις ομορφότερες στιγμές των ζευγαριών. Όλες αυτές ήταν δουλειές που κάποιοι μου ανέθεσαν χωρίς δισταγμούς. Δουλειές που αισθάνομαι περήφανη. Είμαι αρκετά αισιόδοξη πλέον… Γιατί μετά το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου δημιουργήθηκαν άλλοι πιο μικροί…πολλά υποσχόμενοι όμως…στο χέρι μου είναι να τους αξιοποιήσω και να μην τους κλείσω χωρίς να κερδίσω από αυτούς!
Στην καθημερινότητά μας και στην ζωή μας γενικότερα φτιάχνουμε κύκλους…ο κύκλος των ζευγαριών που κάνουμε παρέα… των υποχρεώσεων… της γυναικοπαρέας… του γυμναστηρίου…της δουλειάς…της σχολής γονέων… του facebook… και τόσους άλλους κύκλους που δημιουργούνται κάθε τόσο… Οι κύκλοι αυτοί κλείνουν κάποια στιγμή. Και δια μαγείας δημιουργούνται άλλοι. Που στην αρχή μπορεί να μην τους γουστάρεις κιόλας.
Γυρνώντας λοιπόν πίσω βλέπω πως έφυγαν από την ζωή μου κάποια άτομα που τα θεωρούσα δεδομένα. Μάλλον «δεδομένα» δεν είναι η σωστότερη λέξη. Να το πω αλλιώς…δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί για κάποιο λόγο να μην είναι κοντά μου.
Πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει εμάς, ο χωρισμός δυο ανθρώπων που αγαπάμε πολύ; Η μετακόμιση ενός φίλου σε άλλη πόλη ή σε άλλο κράτος; Πόσο επηρεάζει μια παρεξήγηση τον τρόπο σε βλέπουν οι άλλοι; Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούν οι άλλοι τα όριά σου; Πόσο δύσκολο είναι να βάζεις όρια; Πόσο δύσκολο είναι μέσα στο άγχος της καθημερινότητας να βλέπεις τα πράγματα θετικά και να δίνεις τόπο στην οργή;
Την προηγούμενη χρονιά λοιπόν…αμφισβητήθηκε αρκετές φορές το αν είμαι «καλή φίλη» ή όχι. Κάποιες φίλες είχαν διάθεση να καταλάβουν. Κάποιες όχι. Κάποιες ίσως δεν τις άφησα εγώ να καταλάβουν. Κάποιες κατάλαβαν αλλά δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς. Κάποιες ίσως ακόμα προσπαθούν. Κάποιες μου παραπονέθηκαν, για να μου δείξουν ότι τους λείπω. Και κάποιες απλώς δεν γουστάρουν και δεν προσπαθούν. Όλες όμως μου έμαθαν τόσα πολλά…
Τώρα που τα ξανασκέφτομαι αισθάνομαι πως ήμουν ξεκάθαρη. Προσπάθησα σε κάθε περίπτωση να μην αφήνω υπονοούμενα και λάθος εντυπώσεις. Γέλασα δυνατά όταν κάτι με χαροποιούσε…φώναξα πολύ όταν κάτι με θύμωσε. Ήμουν ειλικρινής. Πιστεύω πως ο χρόνος δείχνει πάντα τι άνθρωπος είσαι. Και αν είμαι καλός άνθρωπος, φίλη ή ότι άλλο μπορεί να είμαι θα φανεί στο τέλος. Σιγουρα όμως κακία δεν κρατάω…
Όπως λοιπόν κάποιο κύκλοι φιλίας έκλεισαν, έτσι κάποιοι άλλοι άνοιξαν. Μπήκαν νέα άτομα…νέοι χαρακτήρες πάλι να μοιράζονται μαζί μου στιγμές… Πόσες φορές ακόμα θα το ζήσω αυτό άραγε; Παρατηρώντας την ζωή μου πριν τον Βασίλη, με τον Βασίλη, πριν τον Αλέξανδρο…και τώρα με τον Αλέξανδρο, ανακαλύπτω πως μάλλον θα γίνει αρκετές φορές ακόμα. Θέλοντας ή μη γνωρίζεις και δένεσαι με νέους ανθρώπους. Τώρα πόσοι από αυτούς θα ναι ευχάριστη παρέα το 2014…ή για πάντα…θα δείξει.
Η περασμένη χρονιά ήταν σημαντική και για τον σύλλογο μας. Οι «Σερραίες μανούλες» ήταν ενεργές και αυτήν την χρονιά! Πόσο πολύ μ’ αρέσει που συμμετείχα σε όλο αυτό και φέτος. Διασκεδάζω πολύ. Σημαντικότερη στιγμή της χρονιάς σε σχέση με το σύλλογο; Η επίσκεψη στο Σύλλογο Γονέων και Φίλων Παιδιών με Αυτισμό του Ν. Σερρών «Ηλιαχτίδα» και επίσης η επίσκεψη στο Σύλλογο Γονέων και Φίλων Παιδιών με σύνδρομο Down «Ανοιχτή Αγκαλιά». Στην δεύτερη επίσκεψη, μία γυναίκα, που ούτε το όνομά της δεν ξέρω, με αγκάλιασε για να μας ευχαριστήσει. Και μόνο που σκέφτομαι να το περιγράψω δακρύζω. Αυτήν την αγκαλιά δεν την αλλάζω με τίποτα. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι τόσο δυνατές για να με κάνουν να μουντζώσω χωρίς αναστολή όσους θεωρούν τις «Σερραίες Μανούλες» αργόσχολες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όλες κερδίζουμε μέσα από το σύλλογο…όλες! Όσε συμμετέχουν μόνο χαμένες δεν θα είναι.
Την προηγούμενη χρονιά δεν ήμουν τέλεια μαμά. Ο Αλέξανδρος ήταν στο σπίτι μαζί μου τα  πρωινά. Όταν εγώ προσπαθούσα να δουλέψω, να μαγειρέψω, να συμμαζεύω, να τον παίξω και να τον προσέχω ταυτόχρονα. Όταν δουλεύεις στο σπίτι, δουλεύεις μόνο όταν ο Αλέξανδρος στο επιτρέπει ή όταν κοιμάται. Πράγμα που έκανε την προηγούμενη χρονιά δύσκολη. Κουραστική θα έλεγα καλύτερα. Δεν προλάβαινα τίποτα να κάνω ολοκληρωμένα…έπρεπε όμως να κάνω πολλά καθημερινά. Αυτό σημαίνει πως νευρίασα αρκετές φορές επειδή αγχώθηκα για κάτι, δεν πρόλαβα να κάνω κάτι άλλο, δεν έκανα κάτι σωστά ή όπως θα το ήθελα. Και φώναξα στο γιο μου, ξέσπασα στον σύζυγό μου, παραμέλησα τους γονείς μου και την αδερφή μου. Αλλά θα ήταν σκληρό να μείνω μόνο σε αυτό. Υπήρξα τρελαμένη μανούλα. Ερωτευμένη σύζυγος. Αισθάνθηκα περήφανη για την αδερφή μου και ευλογημένη για τους γονείς μου. Ευτυχώς πάντα…όταν νοιώθω κουρασμένη ή απογοητεύομαι οι δικοί μου άνθρωποι με στηρίζουν και με αγαπούν. Η οικογένειά μου είναι ότι σημαντικότερο έχω!
Η χρονιά που πέρασε θα ναι πάντα η χρονιά που έφυγε η Λία. Δεν ήμασταν φίλες…αλλά ξέρω πως με συμπαθούσε. Με στήριξε όταν χρειαζόμουν δουλειά. Εκείνη με πρότεινε σε έναν πολύ καλό πελάτη. Με πρότεινε με τις καλύτερες συστάσεις. Και μου άνοιξε την πόρτα για μια πολύ αξιόλογη συνεργασία. Και μετανιώνω, που ενώ ήθελα πολύ, δεν κατάφερα να πιω αυτό γαμημ*** το τσιπουράκι που λέγαμε. Δεν πρόλαβα! Και το ότι έφυγε τόσο ξαφνικά με ταρακούνησε… Ακόμα το σκέφτομαι… Υπόσχομαι να μην αφήσω καμία στιγμή της ζωής μας να χαθεί επειδή είμαι θυμωμένη…ή στεναχωρημένη…ή κακοδιάθετη… Όλα είναι ανούσια αν δεν ζεις την κάθε στιγμή με αυτούς που αγαπάς! Και θα προσπαθήσω να δείχνω καθημερινά σε όσους αγαπώ…πόσο πολύ τους αγαπώ!
Εύχομαι λοιπόν το 2014 να μην μετανιώσω για ότι έκανα ή δεν έκανα μέσα στο 2013! Αν συμβεί όμως αυτό να μάθω μέσα από τα λάθη μου! Να γίνω καλύτερη μανούλα, σύζυγος, κόρη, αδερφή, νύφη και φίλη! Να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου! Να γίνω πιο δημιουργική....πιο αισιόδοξη! Να ζω πιο έντονα την καθημερινότητα μου...με την οικογένεια μου...τους φίλους μας... γιατί το 2013 είδα πως η ζωή είναι μικρή! Να γίνω πιο προσεχτική με τους ανθρώπους...και στο ποιους επιλέγω να ναι δίπλα μου αλλά και στην συμπεριφορά μου...να μην πληγώσω αυτούς που μαγαπανε πραγματικά! Να μην κρίνω αν δεν ακούσω και την άλλη πλευρά...να μην ξεχνώ όσα μου έχουν χαριστεί! Να μην ξεχνώ να ευχαριστώ το Θεό που είμαι εδώ και τα χω όλα! Όλα όσα χρειάζομαι! Και ότι εύχομαι για εμένα το εύχομαι για όλους και όλες σας!!! Ας είναι το νέο έτος λιιιιιγοοοο καλύτερο! Ας γίνουμε λίγο καλύτεροι όλοι μας!!!


Καλή χρονιά σε όλους!!!
 




Ο Βασιλιάς Κορονοϊός της Γιώτα Στανελούδη με εικονογράφηση δική μου... κυκλοφορεί ελεύθερα online!!!

Σε περίοδο καραντίνας η  Γιώτα Στανελούδη , παιδαγωγός, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι για να εξηγήσει στην κόρη της τι ζούμε το τελευ...