Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Η νέα χρονιά και οι μαμαδοτύψεις μου!

Πόσο καιρός έχει περάσει  από την τελευταία μου ανάρτηση;  Άσε δεν θέλω να το σκέπτομαι… και είχα υποσχεθεί να γράφω πιο συχνά. Τι άλλαξε από τότε; 
Μέσα στο 2016 ζήσαμε με τον σύζυγο πολλές δυνατές, ευχάριστες και μη, στιγμές. Το 2015 μας άφησε με τον σύζυγο να αναρρώνει από δύο απανωτές επεμβάσεις στο μάτι και αρκετούς μήνες υποχρεωμένος να μην δουλεύει. Αυτό φυσικά σημαίνει λιγότερα έσοδα στο σπίτι και αρκετή κλεισούρα. Στην συνέχεια ξεκινήσαμε την διαδικασία να ανοίξουμε το νέο μας γραφείο και παράλληλα μάθαμε και για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Ω! ναι… μας πέσανε όλα μαζί… και ήταν μια χρονιά δύσκολη και πιεστική αρκετά. Αλλά λίγες ώρες πριν το τέλος της σκέφτομαι… οκ… μια χαρά τα καταφέραμε!
Και κάθομαι, μπροστά στο νέο μου λαπτοπάκι (ένας λόγος που δεν έγραφα ήταν και που δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι), άρρωστη αλλά με ελεύθερο χρόνο, λόγω της ημέρας, και αποφασισμένη να γράψω για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου και το νέο μέλος της οικογένειάς.
Όπως φαντάζομαι κάνουν όλες οι μανούλες, έτσι και εγώ, μπαίνω στο τριπάκι και συγκρίνω πολύ την πρώτη μου εγκυμοσύνη με την δεύτερη και κατά συνέπεια όλα όσα έχουν να κάνουν με τις αντιδράσεις των δύο παιδιών, την αντιμετώπιση την δική μου κλπ… κλπ… Στο πρώτο παιδί ήμουν σαφώς πιο ξέγνοιαστη. Λίγο που δεν ήξερα… λίγο που δεν είχαμε γνωρίσει οικονομική κρίση… λίγο ο  ενθουσιασμός για την αγορά πολλών και διαφόρων για το μωρό… λίγο που δεν πρόλαβα να αγχωθώ μιας και ο Αλέξανδρος ήρθε ένα μήνα νωρίτερα στην αγκαλιά μου. Και έπειτα η άνεση να κάτσω λίγους μήνες με το μωρό, να το χορτάσω πριν γυρίσω στην δουλειά και να ξεκουραστώ όπως αρμόζει σε κάθε λεχώνα. Αυτό βέβαια που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ότι όσο ήμουν στο νοσοκομείο δεν είχα το μωρό δίπλα μου και όταν γύρισα σπίτι…  τον είχα μαζί μου. Αλλά ευτυχώς κράτησε λίγο όλο αυτό και πήγαν όλα καλά. Και τα τελευταία χρόνια ήμασταν αυτοκόλλητοι. Εγώ δούλευα από το σπίτι και είχα την ευχέρεια να είμαι συνέχεια μαζί του. Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από τότε που ήρθε ο Αλέξανδρος στην ζωή μας.
Και τώρα ήρθε και ο μικρότερος… ο γελαστούλης μας! Η εγκυμοσύνη σαν συμπτώματα ήταν περίπου ίδια. Εύκολη, χωρίς εμετούς και άλλα συμπτώματα, πέρα από ένα μήνα υπνηλίας. Η αναμονή πάντως, ειδικά του τελευταίου μήνα, ήταν μαρτύριο. Και με πιθανή ημερομηνία τοκετού 28/8 και τελική 5/9 καταλαβαίνεται πως έφαγα και πολύ ζέστη! Πολύ ζέστη και πολύ δουλειά. Από εκεί που δούλευα στο σπίτι, τώρα έπρεπε να είμαι και πρωί και απόγευμα στο γραφείο. Και αυτό συνεχίστηκε και αφού γέννησα. Δεν κατάφερα ούτε μια εβδομάδα να κάτσω σπίτι χωρίς να πάω στο γραφείο. Δεν είχα αυτήν την πολυτέλεια. Έκατσα τρία βράδια στο νοσοκομείο με τον μωράκι μου δίπλα μου. Μπορώ να πω ότι άνετα καθόμουν άλλα τρία… Βέβαια εκεί συνειδητοποίησα ότι έχασα τις πρώτες στιγμές του Αλέξανδρου (ο πρώτος μου γιος), όταν ήταν στην θερμοκοιτίδα. Να τες οι μαμαδοτύψεις…
Ξεκινήσαμε τον θηλασμό αμέσως. Πόσο πιο εύκολο μου φάνηκε. Όπως είπε μια μαία, είχα αυτοπεποίθηση, σαν πιο έμπειρη μαμά και φυσικά είχα ένα πιο δυνατό μωρό, που δεν χρειάστηκε θερμοκοιτίδα. Και έπειτα γυρίσαμε στο σπίτι με τον νεότερο μαζί. Και έπρεπε να προσέχω τι λέω, πως το λέω και πως το ζητάω από τον Αλέξανδρο για να μην τον παραμελήσω ή να τον κάνω να ζηλέψει. Αν και το καλοκαίρι πέρασε με πολύ δουλειά πάνω σε αυτό το θέμα. Ειδικά τον τελευταίο μήνα ο Αλέξανδρος ήταν κολλημένος πάνω μου, ήθελε να κοιμόμαστε συνέχεια μαζί και να του λέω τι έκανε όταν ήταν μωράκι. Άκουσα την συμβουλή μιας φίλης μου και προσπάθησα να απενεχοποιήσω την έννοια αλλά και την λέξη «ζήλεια». Του ζήτησα όταν το νοιώθει να μου το λέει, για να μπορώ εγώ να αφήνω την δουλειά μου ή το μωρό και να ασχολούμαι μαζί του όταν εκείνος το έχει ανάγκη. Και μέχρι στιγμής το έχουμε καταφέρει. Ζητώντας της βοήθεια των Συμβούλων Μητρότητας Σερρών κατάλαβα ότι χρειάζομαι άμεσα ένα θήλαστρο. Το οποίο μου δάνεισε μια φίλη. Και να τες οι μαμαδοτύψεις και πάλι… στον Αλέξανδρο την πρώτη εβδομάδα που γύρισα στην δουλειά, έκοψα και το θηλασμό. Το μωρό είχε ήδη κουραστεί να θηλάζει με επιπρόσθετες θηλές και το μπιμπερό ήταν η εύκολη λύση. Χάναμε και γεύματα. Αυτός πεινούσε… Ενώ τώρα ο νεότερος έχει φτάσει στον τέταρτο μήνα, το γάλα μου δεν έχει μειωθεί, και παρόλο που λείπω αρκετές ώρες είναι ελάχιστα τα γεύματα που παίρνει από ξένο γάλα. Αν είχα ενημερωθεί σωστά και στον πρώτο μου γιο… θα είχα θηλάσει περισσότερο.
Πριν λίγο καιρό ήρθαν να μας επισκεφτούν και να δουν το μωρό η αδερφή μου με τον γαμπρό μου. Πήραν τον Αλέξανδρο και τον πήγαν το απόγευμα σε ένα παιχνιδάδικο να διαλέξει ότι θέλει και μετά στα αγγλικά του. Εγώ είχα κανονίσει να μην πάω απόγευμα στην δουλειά και έκατσα σπίτι με το μωρό… μόνοι μας, οι δυο μας. Ξέρω, ίσως κάποιοι με θεωρήσετε υπερβολική, αλλά όντως στην καθημερινότητά μας σπάνια βρίσκω χρόνο για εμάς τους δυο. Ακόμα και όταν θηλάζω, ακόμα και τότε, μερικές φορές ασχολούμαι και με τον Αλέξανδρο. Για ένα 40λεπτο το περάσαμε μιλώντας… αγκου… αγκου και γέλια… πολλά γέλια… ώσπου με έπιασαν τα κλάματα. Πόσες στιγμές χάνω καθημερινά;;;!!! Αυτό το μωρό μεγαλώνει τόσο γρήγορα και εγώ λείπω… λείπω συνέχεια. Και όταν δεν λείπω, θέλω, αλλά πρέπει κιόλας, να δω και τον Αλέξανδρο, που είναι πρωτάκι φέτος και έχει άλλες ανάγκες. Να τες και άλλες μαμαδοτύψεις. Τον έναν τον χόρτασα σαν μωράκι αλλά δεν τον θήλασα αρκετά και αυτό τον μικρούλη τώρα τον θηλάζω μεν αλλά χάνω τόσες στιγμές κάθε μέρα… Αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά.
Είμαι τυχερή όμως. Έχω ένα πρωτάκι που σηκώνεται με χαρά να πάει σχολείο (να μην τον ματιάξω!) και ένα μωράκι που είναι ήσυχο και έχει μπει ήδη στους ρυθμούς μας. Βέβαια εγώ που λατρεύω τον ύπνο και με τον Αλέξανδρο δεν τον έχασα ποτέ, τώρα κοιμάμαι ελάχιστα. Ξυπνάω για να θηλάσω μέσα στην νύχτα. Υπάρχουν και χειρότερα μου χουν πει… Προς το παρόν θέλω να το βλέπω σαν να έχω αποκτήσει ένα μικρό ξυπνητηράκι που χτυπάει στις 3-4 το πρωί και άλλη μια τις 6.30-7 γιατί πεινάει σαν λύκος! Θεέ μου πόσο μπορεί να τρώει ένα μωρό!!! Και εγώ που λατρεύω, όπως σας είπα, τον ύπνο και δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια, γιατί διαβάζουμε με το πρωτάκι, σηκώνομαι εδώ και τέσσερις μήνες κάθε βράδυ, τις ίδιες ώρες, γιατί αυτές οι ώρες είναι που είμαστε τα δυο μας! Και κάπως έτσι νοιώθω πως κάνω ότι μπορώ…
Ένα ίσον κανένα λένε… το σκέπτομαι αρκετά τελευταία… Ποιος το έβγαλε αυτό; Το ίδιο ήμασταν με τον Βασίλη όταν δεν είχαμε παιδί; Όχι βέβαια. Το κανένα είναι κανένα και το ένα είναι ένα!!! Όπως και τα δύο είναι δύο!!!
Αυτή την βραδιά ο Αϊ Βασίλης θα αφήσει δύο δώρα στο δέντρο μας… ο Αλέξανδρος ζήτησε ένα παραμύθι “Finding Dory” για αυτόν και μία πιπίλα για τον μπέμπη μας… Πίνω το γάλα που βάλαμε στην κούπα του Αϊ Βασίλη… τρώω και μια μπουκιά από τη βασιλόπιτα του και βάζω τα δώρα στην μπότα να τα βρει ο Αλέξανδρος το πρωί…  
Καλή χρονιά φίλοι μου, ας είναι το 2017 καλύτερο για όλους μας.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

περιμένω τα σχόλιά σας! :)

Ο Βασιλιάς Κορονοϊός της Γιώτα Στανελούδη με εικονογράφηση δική μου... κυκλοφορεί ελεύθερα online!!!

Σε περίοδο καραντίνας η  Γιώτα Στανελούδη , παιδαγωγός, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι για να εξηγήσει στην κόρη της τι ζούμε το τελευ...